Dag 19: Baye - Sézanne

Al voor zevenen ben ik aan het rommelen op mijn sober ingerichte kamertje. Er is een bed, een kast, een tafeltje en een stoel. En boven mijn bed uiteraard een kruisbeeld. Ik heb ruim voor 8 uur mijn spullen alweer ingepakt, want dan begint de mis in de Grande Chapelle. De mis is met twee heren (priesters), want de beide pères uit mijn verslag van gisteren zijn van de partij. Pere Didier is zijn grappen en grollen even kwijt, maar dat is maar voor even, kan ik je zeggen. Er zijn twee zusters die de zang muzikaal begeleiden, een op gitaar en een op een ander snaarinstrument, dat ik nooit eerder heb gezien. Recht voor het altaar zit een zuster die voorzingt. En terecht, want ze kan prachtig hoog zingen. Het doet me een beetje denken aan de film Sister Act, maar daarmee houdt de vergelijking dan ook wel onmiddellijk op. 
Het is overigens best druk, vooral mensen van de retraite, denk ik.
Na de mis is het ontbijt en daar is het ook druk en best gezellig. Père Didier kust bij binnenkomst zijn hoogbejaarde buurman op zijn kale hoofd, trekt hem aan zijn oor en zit hem even later met een mes in zijn zij te prikken. De oude baas trekt daarbij een vrolijk gezicht, dus die zal het niet zo erg vinden.
Het is ook aardig om te kijken hoe de Fransen hun ontbijt eten. Neem voor het gemak maar weer père Didier, zonder daarmee te willen zeggen dat alle Fransen dat op die manier doen.
Hij neemt de enorme soepkom, waar bij mij overigens de koffie in ging, doet daar een paar scheppen Nesquik in met heet water en een beetje melk. Vervolgens roostert hij een paar boterhammetjes (van dat vaste zuurdesembrood). Hij besmeert die met boter en Franse kaas, sopt dat in zijn chocolademelk om het dan smakelijk op te eten.
Tijdens het eten krijg ik ook mijn gestempelde credential terug met een envelopje waarin ik mijn donatie kan doen. Op de brief die bij ontvangst op mijn kamer aantrof hebben ze wel een richtbedrag aangegeven: 20 - 25 euro voor een overnachting, avondeten en ontbijt. Dat lijkt me zeker geen onredelijk bedrag. Ik ben in ieder geval ook heel wat ervaringen rijker.
Voordat ik vertrek maak ik nog een foto van mijn voeten. De rechtervoet is toch nog wat dik, maar tijdens het lopen heb ik er geen last van. Het eerste stuk gaat over een pad, waar vroeger een spoorlijn heeft gelopen. Lekker recht dus en goed om weer op gang te komen. Bij Saint-Prix passeer ik een kerk uit de 10e eeuw. Dat is dus al duizend jaar oud! Wat die kerk allemaal al niet heeft meegemaakt. Er zijn informatieborden met heel oude foto's uit de eerste wereldoorlog, waar je de soldaten bij de kerk ziet liggen. De muren vertonen vandaag nog de gaten van de kogelinslagen.
Tijdens het wandelen bedenk ik mij hoe dankbaar ik ben dat ik dit mag doen. Dankbaar dat Rianne, Bram en Janneke mij zo lang willen laten gaan, dankbaar dat mijn collega's tijdens mijn afwezigheid de honneurs waar willen nemen, dankbaar dat het financieel mogelijk is geworden. Het voelt als enorme rijkdom dat ik hier zo in de natuur rond mag lopen.
De onafgebroken gedachtenstroom in mijn hoofd begint zo af en toe ook wat af te nemen. Soms betrap ik mij erop dat ik even helemaal niet nadenk. Ik maak er een soort meditatiespelletje van: tot die volgende zijweg daar in de verte ga ik helemaal nergens aan denken. Het gaat me steeds gemakkelijker af.
Bij Soizy-aux-Bois zie ik van verre iets dat op een kerkhof lijkt. Maar er staat een grote vlaggenmast met de Franse vlag op. Het blijkt een massagraf te zijn uit het begin van de eerste wereldoorlog. Pas eind 1915 is er een wet ingevoerd die soldaten het recht gaf op een persoonlijke begrafenis. Voor die tijd werden ze blijkbaar vaak nog in massagraven begraven. Het is een indrukwekkend monument.
Na 21,5 kilometer ben ik op de camping in Sézanne. Ik zet snel mijn tentje op en vertrek dan met mijn slippers in mijn tas op zoek naar een schoenmaker. Mevrouw het campinghoofd zei dat er geen schoenmaker was in Sézanne, of het moest in de LeClerc zijn. Dat is zo'n mega supermarkt waar vaak allerlei andere kleine winkeltjes bij zitten. Dat is dan wel ongeveer een half uur lopen van de camping. Ik waag het er maar op en inderdaad, om vijf uur sta ik bij de schoenmaker aan de balie, die eerst vertelt dat ik hem morgen in de loop van de ochtend kan ophalen. Ik zeg dat dat niet kan, want dan ben ik aan het wandelen naar Méry-sur-Seine. Na enig aandringen mag ik hem om zeven uur weer ophalen. Gelukkig is er aan de overkant een barretje, dus daar kan ik onder het genot van een biertje, of twee, mijn aantekeningen bijwerken. Dan nog wat boodschappen doen bij meneer LeClerc en dan sta ik om klokslag zeven uur weer in zijn winkeltje. Trots laat hij het resultaat van zijn werk zien. Zijn schoenmakersoog heeft ook gezien dat er een slijtageplek zit aan de zijkant van de schoen, dus die heef hij ook nog keurig gestikt. Dat was mij niet opgevallen, dus misschien is dat bij de andere schoen ook wel het geval. En inderdaad, dus ook die schoen wordt nog even netjes gerepareerd. Blij als een kind loop ik met mijn weer als nieuwe schoenen met de boodschappen en de slippers in mijn rugzakje naar de camping. Wel met een omweg door het centrum, want anders heb ik dat helemaal niet meer gezien. De camping ligt namelijk aan de rand van het stadje aan de route, dus morgen duik ik meteen weer de natuur in.
Terug op de camping is er dan eindelijk tijd voor douchen, kleren wassen en eten. Tijdens het schrijven van de blog word ik door de overburen op de hoogte gehouden van de tussenstand in de halve finale van de Nederlandse voetbalvrouwen.
 

https://www.relive.cc/view/1115322952