Dag 27: Rustdag in Vézelay

Het kan dan wel een rustdag zijn, om 7.00 uur worden we verwacht aan het ontbijt, en om acht uur is de Lauden met de pelgrimszegen. Het ontbijt bestaat uit geroosterd brood, boter en jam. En het geroosterde brood zijn stukken stokbrood, waar je na het roosteren je tanden op stuk bijt. Geen wonder dat die Fransen dat in hun koffie, thee of chocolademelk dompelen. De dienst in de kathedraal is indrukwekkend. Alleen al als je binnenkomt en je ziet al die nonnen en monniken daar al geknield voor het altaar zitten. Geen idee hoe lang al. Om 8.00 uur gaat het licht aan en beginnen de gezangen. Prachtig meerstemmig en dat met die akoestiek. Aan het einde van de dienst worden de pelgrims naar voren geroepen voor de pelgrimszegen. Ik sta daar op de tweede rij, vlak naast - naar later blijkt - een Nederlandse non die ook prachtig zingt. Als ik dat later tegen haar vertel zegt ze: "Wij zingen niet, wij bidden. En het komt er zo uit." Zingen of bidden, het is prachtig. En zeker het "gebed" na de pelgrimszegen. Als je er dan zo midden tussen staat komt dat ongelooflijk hard binnen. Ik heb kippenvel over mijn hele lichaam en ik houd het niet droog. Ook Jan, die achter mij staat, heeft het er moeilijk mee. Dat gevoel is niet te beschrijven. 
Na afloop reikt een van de monniken boekjes uit. Wij krijgen de Nederlandse versie van het Evangelie volgens Marcus. "In gewone taal". Totnogtoe heb ik bijna alle papieren en boekjes die ik aangereikt kreeg afgeslagen met de opmerking dat het te zwaar is. Waar die mevrouw in een kerk in Troyes die een A4-tje wilde geven een beetje raar van opkeek, maar toen ze mijn rugzak zag begreep ze het. Dit keer neem ik het aan.
De ochtend breng ik door in de gezamenlijke ruimte van de 'pelgrimsherberg'. Dick en Anneke wachten er tot ze met de auto naar de nabije camping zullen worden gebracht. We praten veel en ik schrijf en lees wat.
Na de middag krijg ik een berichtje van Marian en Pierre de Kok. Marian is de zus van Ad van Diem, een goede vriend. Zij staan op een camping in de buurt en zouden het leuk vinden om eens een pelgrim in levende lijve te ontmoeten. Het is heel gezellig. We lopen samen door de kathedraal en de crypte en we maken een rondje door het dorp. Daarna lunchen we in hetzelfde restaurant als waar ik gisteren met Jan heb gegeten. Supergezellig en ook leuk om weer eens even bekenden te spreken.
De rest van de middag doe ik nog wat inkopen voor het eten van vanavond en voor de komende dagen. Ik rust wat en schrijf een blog. Ik voel me wat onrustig en heb eigenlijk alweer zin om te gaan lopen. Maar dat doe ik niet, want vanavond is er nog een concert in de kathedraal. Van het Bach Ensemble Amsterdam. Wij vallen dus met onze neus in de boter. Als ik net klaar ben met eten komen er twee dames binnen wandelen. Ze blijken van het ensemble te zijn. De dirigente en de paukeniste/fluitiste. Ze willen graag even naar het toilet en zich opfrissen voor het concert. Ik vraag aan de dirigente, Paulien Kostense, of ze Jos van Veldhoven kent; een oud-leerling van Beekvliet en jarenlang voorzitter van de Nederlandse Bachvereniging. Voor het 200-jarig jubileum in 2015 heb ik hem gevraagd voor het comité van aanbeveling. En dat wilde hij graag doen. Ze blijkt al jarenlang met hem samen te werken. En zijn zoon Felix speelt hobo in het ensemble vanavond! 
Het concert is fantastisch. Op een paar muzikanten na bestaat het hele ensemble uit amateurmuzikanten. Een koor en orkest. Maar er is werkelijk niets amateuristisch aan. De akoestiek en de sacrale omgeving zullen ongetwijfeld van invloed zijn, maar ze krijgen terecht een minutenlange staande ovatie van alle toehoorders in de volgepakte kathedraal.  Ik spreek naderhand nog even de Nederlandse non van vanochtend. Ze was van plan om eventjes te blijven en dan naar bed te gaan, maar ze was tot de laatste klanken geboeid geweest door de muziek en door het publiek. Vooral het grote aantal jonge kinderen die anderhalf uur stil hebben zitten luisteren heeft haar ontroerd.
Het was een prachtige afsluiting van deze eerste rustdag van mijn camino. Morgen mag ik weer stappen!