Dag 62: Saint-Palais - Saint-Jean-Pied-de-Port

Om 6.00 uur sta ik naast mijn bed. Ik wil Agathe en Patrick niet wakker maken, dus ik ga eerst maar vast ontbijten, dan kan ik daarna mijn tas inpakken. De hospitaliers hebben de koffie al klaargezet. Ik hoef alleen het knopje maar om te zetten. Wat een service!
Als ik mijn spullen ga inpakken is Agathe inmiddels ook wakker, Patrick nog niet. Het lukt om met mijn hoofdlampje op al mijn spullen in mijn tas te krijgen. Ik loop nog even terug het dorp in naar de bakker en dan ga ik op weg. Al snel gaat de route behoorlijk steil omhoog. Bovenop de eerste heuvel staat een kunstwerk. Daarna gaat het pad even omlaag, om daarna weer te stijgen tot de kapel van Soyarza. Ik heb er een prachtig uitzicht. Het is alleen jammer dat het net begint te regenen. Ik trek de regenjas weer aan en doe de regenhoes om de rugzak. Gelukkig wordt het snel weer droog. Een stuk voorbij Ostabat zoek ik een plekje voor een pauze. Ik vind een trapje waar ik lekker kan zitten. Ik zit nog maar net een paar minuten of er komen verschillende groepjes pelgrims voorbij. Dat is bijzonder! Ik heb ze nog niet eerder gezien. Een voorbode voor wat me in Saint-Jean te wachten staat?
Ik zet er een flink tempo in want ik wil graag op tijd in Saint-Jean zijn. Verderop is een plek waar een grote groep pelgrims aan een grote tafel koffie zit te drinken. Vlak voor Saint-Jean-le-Vieux haal ik een jonge vrouw in die ongeveer hetzelfde tempo loopt. We lopen een stukje samen op. Ze komt uit Parijs, maar als we Saint-Jean-le-Vieux inlopen vertelt ze dat haar oma daar is geboren. Dat is toevallig! Ze is dus voor een kwart Baskisch. Dat is hier wel een ding. De Basken hebben hun heel eigen cultuur en natuurlijk ook een geschiedenis. Met in de jaren '70 en '80 ook veel geweld. Vlak voor Saint-Jean-Pied-de-Port kom ik langs een huisje waar nog groot ETA op staat geschreven. Het leeft blijkbaar nog steeds. 
In Saint-Jean-le-Vieux drink ik een colaatje en bel ik met kantoor. Ik spreek niet alleen Mark van der Pol, maar ook Marc van Vugt. Die is voor het eerst weer op kantoor vandaag. Wat fijn dat hij dat blijkbaar nu alweer kan!
Ik kom Saint-Jean-Pied-de-Port binnen via de Porte Saint-Jacques. Een emotionele gebeurtenis. Een Franse toerist maakt een foto voor en van me. Veel tijd voor emotie is er overigens niet, want ik loop nu het circus binnen dat Camino de Santiago heet. Alles in dit dorp ademt de camino. Er zijn heel veel gîtes, die nu ook meteen "albergues" heten. In het pelgrimsbureau moet ik aansluiten in een rij van minstens 15 would-be-pilgrims uit allerlei verschillende landen van de wereld. Ze hebben nog geen stap gezet op de camino. En ik heb verdorie al 1775 kilometer afgelegd om hier te komen. Maar ik houd me gedeisd en is wacht netjes in de rij. Er hangt een weegschaal waar veel pelgrims hun rugzak aan hangen om vervolgens te gaan bedenken wat ze er eventueel nog uit kunnen halen. Ik hang voor de vorm de mijne er ook even aan. De weegschaal geeft bijna 15 kg aan. De omstanders kijken mij meewarig aan. Gelukkig weet ik dat er nog veel water in mijn flessen zit en behoorlijk wat eten. En ik heb hiermee Saint-Jean gehaald, dus ik zal er ook wel mee de berg over komen.
Ik vind een bed in een albergue net buiten de stadsmuren. Het zijn wel stadse prijzen, maar goed. De camino is hier een industrie.
In het dorp kom ik ook Patrick en Agathe weer tegen. Zij blijven morgen een dag in Saint-Jean en gaan pas overmorgen de berg op. Ik zal ze waarschijnlijk niet meer zien.
's Avonds eet ik lamskoteletjes en friet. Ik zit naast een enorme man die behoorlijk wat eten weg zit te werken. We raken in gesprek. Hij heet Pierre, komt uit Zuid-Afrika en wil tot mijn verbazing de camino gaan lopen. Hij heeft tot Estrella al hotels geboekt via een Ierse organisatie. Gelukkig vertelt hij dat hij via de weg naar Roncesvalles gaat lopen. En dat in meerdere dagen. Dat is een stuk minder intensief dan over de berg, zoals de meesten doen. Getraind of niet. In Estella gaat hij beslissen of hij nog verder gaat lopen. Ik hoop van harte dat het hem lukt.
Het gesprek gaat eerst in het Engels, maar later praat ik Nederlands en hij half Afrikaans, half Engels. De eerste kennismaking met de internationale camino. Ik heb hier Amerikanen gezien, en Canadezen, Australiers, veel Zuid-Koreanen, Fransen en Italianen. Spanjaarden niet. Die beginnen de camino meestal pas in Roncesvalles. Slaan ze lekker die eerste berg over. Waarom zou je ook?
Ik heb Agathe beloofd dat ik nog even langskom in hun Auberge Paroissale, de herberg van de parochie. Ik loop er langs, maar ze zitten allemaal nog zo serieus aan tafel, dat ik het er maar niet op waag om binnen te stappen. 
Ik ga dus maar terug naar mijn eigen herberg. Ik slaap op de kamer met Mark uit Australie. Hij is voor werk een week in Londen geweest en gaat de komende dagen met de fiets de camino rijden. Zijn koffer wordt vervoerd naar Santiago en alles wat hij nodig heeft onderweg stopt hij nu in de gehuurde fietstassen. Er loopt ook nog iemand rond in een maatpak. Hij blijkt ook voor zaken in Saint-Jean en zocht een goedkope plaats om te slapen. Er is blijkbaar ook nog een leven buiten de camino. Je zou het bijna vergeten.
Ik ga maar lekker op tijd slapen. Morgen de berg op!
 

https://www.relive.cc/view/1185058317