Dag 63: Saint-Jean-Pied-de-Port - Roncesvalles

Het ontbijt wordt in deze albergue geserveerd vanaf half acht. Dat vind ik veel te laat, dus ik zit al om half zeven in de keuken om mijn eigen ontbijtje te eten. Om zeven uur loop ik al door de straten van Saint-Jean. De lucht begint in het oosten al te kleuren. De klim begint al snel en links achter ons zien we mooie plaatjes. Ik zeg 'we', want ik ben hier absoluut niet alleen. Voor me en achter me lopen allemaal mensen met een rugzak. Wat een verschil met de afgelopen 62 dagen! Met name in de eerste kilometers gaat het af en toe behoorlijk steil omhoog. Om een uur of negen ben ik bij de herberg in Orisson. Dan heb ik het ergste gedeelte al achter de rug. Vanaf hier gaat het nog kilometers lang omhoog, maar niet meer zo steil. Ik drink er koffie met een pain au chocolat. De weersvoorspellingen voor vandaag waren niet best, maar in werkelijkheid is het veel beter. Wel fris, maar de zon schijnt en het is helder. 
Een stukje verder op de berg hoor ik twee mensen Nederlands praten. Het blijken moeder en zoon Sien en Jeroen uit Valkenswaard te zijn. Brabanders dus zelfs! Dat schept een band. We lopen stukken samen en wisselen ervaringen uit. Jeroen heeft twee jaar geleden vanuit Nederland de camino gelopen en vorig jaar hebben ze samen al een stuk gedaan, totdat het met Sien fout ging. Ze brak haar been en nu is de revanche. 
Ik loop ook stukken alleen. Dan heb je wel heel gemakkelijk contact. Ik ontmoet een Canadees van Vancouver Island. Kijk, daar kan ik wat mee delen, want in 1986 was ik daar samen met Jos. Het schijnt dat inmiddels ook Victoria al in de handen is gevallen van de onroerendgoedmagnaten. De prijzen van de grond en de huizen gaan er blijkbaar sky high. In Vancouver zelf is het nog erger. 
Samen met Sien en Jeroen bereik ik de top van de berg: le Poeder. Voor de afdaling hebben we de keuze uit de gemakkelijke en de moeilijke weg. Ik ga met Sien en Jeroen voor de gemakkelijke weg. Rond 14.00 uur bereiken we Roncesvalles. De herberg gaat dan net open. Tijdens de laatste honderden meters begint het te regenen. Er zijn nog veel mensen onderweg op de berg. Jeroen stelt voor om eerst een bed te regelen en wat te gaan drinken in de plaatselijke bar. Dan kunnen we straks gaan kijken naar de schade bij de achterblijvers. Volgens Jeroen is dat vergelijkbaar met het veldhospitaal van MASH. Ik ben benieuwd, maar ik kan me er iets bij voorstellen. Er zijn zoveel mensen die nagenoeg ongetraind met, buiten hun eigen overgewicht, meer dan tien kilo op hun rug de berg op sjouwen. Dat is natuurlijk vragen om problemen. En onderweg komen we ze al tegen, zittend in de berm, met hun schoenen uit. En dan heb je nog 800 kilometer te gaan...
In de bar komen we de Canadees tegen van Vancouver Island. Hij baalt dat hij hier een bed heeft genomen, want achteraf was hij liever nog een paar kilometer doorgelopen om uit de drukte te zijn. Ik snap hem wel. Het is dat ik er lang naar heb uitgekeken om in Roncesvalles te zijn, maar om 14.00 uur stoppen met lopen voelt een beetje vreemd. Ik kan eigenlijk gemakkelijk nog wat verder. Is dit het aanpassen aan de camino?
Om 18.00 uur is de mis. Er zijn twee priesters, de een is heel oud en de andere wellicht een bisschop; hij draagt een paars hoofddeksel. De oude man doet aan het einde van de mis de pelgrimszegen en spreekt de pelgrims toe in verschillende talen. Zelfs de Aziatische, en hij oogst applaus. Na de mis ga ik naar het restaurant van Sabine, waar ik ben ingedeeld. In hoog tempo worden de verschillende gangen erdoor geduwd. Je krijgt nauwelijks tijd om te eten. Na het eten loop ik nog wat rond en dan ga ik terug naar de slaapzalen. 
 

https://www.relive.cc/view/1186481939