Dag 67: Villamayor de Monjardín - Viana
20 september 2017 - Viana, Spanje
Vannacht lig ik op een kamer met drie stapelbedden. In één bed ligt een man met apneu. Hij snurkt heel hard en vaak stokt zijn adem voor een behoorlijke tijd, voordat hij weer uitademt. In het begin hoop ik steeds dat hij weer gaat ademen, maar na verloop van tijd begin ik zelfs soms te denken: misschien was dit de laatste keer. Foei Martijn!
Als ik 's morgens om 6.00 uur mijn spullen aan het inpakken ben slaapt hij uiteraard nog als een roos. Ik heb hem daarna ook nooit meer gezien, dus ik heb hem helaas niet kunnen waarschuwen voor deze toch gevaarlijke aandoening. Maar goed, misschien wist hij het al, of is er iemand anders die het hem de komende tijd vertelt.
Hoewel vanaf half zeven het ontbijt zou worden geserveerd, zijn de hospitaleiras rond die tijd nog niet verschenen. Gelukkig heb ik niet ingeschreven voor het ontbijt en eet ik buiten op een bankje mijn eigen broodje.
Vlak voor mij vertrekt een vrouw de nog donkere nacht in. Als ik kort daarna vertrek kom ik haar tegen. Ze komt terug, want zonder lamp is het onmogelijk om de gele pijlen te zien die de route aanduiden. Gelukkig heb ik wel een lamp, dus ik bied haar aan om samen te lopen. Al snel begint achter ons de zon op te komen en is het mogelijk om een gesprek te voeren. Het blijkt de Braziliaanse Carla te zijn. Ik heb het idee dat ze een jaar of dertig is. Als ik vraag of ze getrouwd is vertelt ze dat ze net afgelopen jaar is gescheiden na 28 jaar huwelijk. Het is maar goed dat het nog een beetje donker is, anders had ze mijn gezicht kunnen zien. Wat kun je je vergissen in leeftijd! Ze heeft drie kinderen die allemaal ver in de twintig zijn, en haar zoon is zelfs getrouwd met een Nederlandse vrouw, die hij tijdens zijn studie in Granada in Spanje heeft leren kennen. Na enige tijd vindt Carla dat ik te snel loop voor haar, dus ze neemt even een pauze.
Ik kom in een gebied waar ik ook met Jeroen en later met Janneke heb gelopen. Ik vind het een prachtig stuk van de camino. Wijdse uitzichten over velden, die in het voorjaar en de zomer vol staan met graan, maar in deze tijd gewoon kaal zijn. Vorig jaar liep ik hier met Janneke midden op de dag en was het er ongelooflijk heet. Op de plaats waar toen een soort oase was ingericht door een plaatselijke ondernemer is in de ochtend nog niets te koop. Ik besluit er toch even op een stoel te gaan zitten om wat te eten. Al snel komen Albert en Mathilda eraan en ik haast me om met hen mee te kunnen lopen. Ik maak prachtige foto's van het landschap met het opkomende zonlicht achter ons. Het is bijzonder om zo'n landschap op verschillende tijdstippen meegemaakt te hebben. Maar nu is het toch behoorlijk fris.
We komen tegen tien uur aan in Los Arcos, waar ik ook goede herinneringen aan heb. In 2013 was ik hier met Jeroen, Paul en Gijs. En vanaf hier wandelden we toen samen naar Logroño. Nu ben ik hier vroeg in de morgen en kan ik dus nog een stukje verder. Maar niet nadat ik in het barretje waar we destijds zo heerlijk wijn hebben gedronken, en waar ik met Janneke vorig jaar uitgebreid op het terras heb gezeten, nu een koffie en een tortilla te hebben verorberd.
Ik loop verder richting Sansol en daarna Torres del Rio. Twee dorpen die vlak bij elkaar liggen, maar gescheiden worden door een diepe vallei, waar je als wandelaar toch even doorheen moet. In Torres del Rio pauzeer ik samen met Albert en Mathilda. Het belooft vandaag een hete dag te gaan worden. De route gaat sterk omhoog en omlaag. Op de hoogste punten heb je een mooi uitzicht en al snel kan ik Logroño in de verte zien liggen. De man die vorig jaar aan een gammel campingtafeltje in het dal van de vallei frisdranken verkocht, heeft zijn business ernstig ge-upgrade. Hij heeft nu een soort oase gecreëerd van pallets en een soort foodtruck. Ik koop er een cola en ga rustig genieten van de omgeving. Een groepje vrouwen is er vrolijk bier aan het drinken. Later haal ik ze in op een behoorlijk steile heuvel. Ik denk dat ze achteraf liever een ander drankje hadden gekozen.
Boven aan de weg heb ik een mooi uitzicht op het plaatsje Viana, wat mijn einddoel is voor vandaag. In Viana check ik in in de parochieherberg, die vastzit aan de kerk midden in het dorp. We slapen er op dunne matrasjes op de vloer. Ik deel mijn 'kamer' met drie Amerikaanse vrouwen uit California van rond de 70. Een van hen heet Jane, want op de oplader staat "Jane's". Ze zijn bijzonder vriendelijk. Jane loopt eigenlijk het beste van de drie. Eén heeft behoorlijke blaren op de voeten en de derde vindt het volgens mij wel prima om zich bij haar langzamere vriendin aan te sluiten. Ook Albert en Mathilda blijken in deze herberg te zijn.
Ik ga een biertje drinken en mijn blog bijwerken op het terras van een wat alternatieve tent. Met name de muziek trok mij wel aan: jaren tachtig en daarvoor. Op het terras wordt behoorlijk geblowd. Aanvankelijk kijken ze mij wat argwanend aan, maar als ik vertel dat ik uit Nederland kom wordt er opgelucht gereageerd en doorgeblowd.
Voor het avondeten word ik door mijn blowende terrasvrienden verwezen naar een restaurant waar ze een prima pelgrimsmenu serveren. Alleen is maar alleen, dus ik schuif aan tafel met de Italiaanse pelgrim Piero uit de buurt van Florence. Hij spreekt geen woord Engels of Frans, dus het is een maaltijd waar ik mijn handen niet alleen gebruik om te eten.
Aansluitend ga ik naar de pelgrimsmis, waar we met zijn allen weer de pelgrimszegen ontvangen. De maaltijd in de albergue wordt na de mis geserveerd, maar zowel Albert en Mathilda als ik hebben al gegeten. Er zal nog een meditatie zijn op het koor van de kerk, maar dat is pas na het eten. Een goede reden om op het terras nog een paar biertjes te drinken. Het eten stel qua tijd blijkbaar niet zoveel voor, want tegen de tijd dat wij denken dat de meditatie wel zo ongeveer zal beginnen, blijkt deze al bijna afgelopen. Mathilda zingt wel nog prachtig een lied in het Duits over Maria en dat is een mooie manier om deze dag weer af te sluiten. Hopelijk zullen mijn Californische vriendinnen een beetje stil zijn vannacht.
