Dag 68: Viana - Navarrete

21 september 2017 - Navarrete, Spanje


Mijn drie Amerikaanse "Room-mates" hebben heerlijk in koor liggen snurken. Ik ben altijd het bangste voor mannen met overgewicht, maar dat is blijkbaar niet de enige doelgroep. Ik ben blij dat ik mijn matje nog niet mee teruggestuurd had, want samen met de dunne mat op de vloer heb ik er toch best goed geslapen. Het ontbijt is een internationale aangelegenheid met allerlei spraakverwarringen. Ik vertrek pas uit de herberg als het al licht is. Als ik net de stad uit ben bel ik met Rianne. Ik kom nog langs een tentje. Blijkbaar zijn er ook wildkamperende pelgrims.
Ik ben zo met Rianne in gesprek dat ik een afslag mis. Een Franse man roept me terug en is boos omdat ik loop te bellen op de camino. Ik weet niet zeker of hij het meent. Ik zeg dat ik met mijn vrouw aan het bellen ben. Ik heb het gevoel dat hij het dan minder erg vindt. Ook vandaag loop ik weer precies op een ander moment dan vorig jaar met Janneke. Nu loop ik in de ochtend het relatief saaie stuk tussen Viana en Logrono. Vorig jaar was dat in de hitte van de middag, en na een zware ochtend. Nu arriveer ik rond half tien fris in Logroño. Vlak voordat ik de stad bereik kom ik langs het kraampje van de vrouw, die dit heeft voortgezet van haar moeder, of ik geloof zelfs wel haar oma. Die was beroemd vanwege haar aanwezigheid hier op de camino. Ik koop er eenzelfde pin als vorig jaar. Die ben ik namelijk onderweg al verloren. Deze berg ik goed op, want ik wil hem niet opnieuw kwijtraken.
Ik eet wat op een bankje naast de kathedraal. Uiteraard loop ik er ook even in rond. Chique geklede jonge Spaanse schonen zijn bezig om kaartjes op de hoek van de kerkbanken te leggen. Het lijkt dat er iets gaat gebeuren.
In een koffiebarretje verderop in de straat drink ik koffie. Blijkbaar ben ik hier vorig jaar ook geweest, want mijn telefoon herkent de wifi. Als ik weer buiten kom luiden de klokken van de kathedraal hard en klinkt er geknal van vuurwerk. Op het plein zijn ze bezig om brandstapels te maken. Het blijkt de feestdag van San Matteo. Voor veel Spanjaarden is dit een vrije dag. Velen lopen met bordeauxrode zakdoeken om hun nek geknoopt. Ik zie mannen met muziekinstrumenten. En mannen en vrouwen in traditionele klederdracht. Het lijkt erop dat het hier groot feest wordt vandaag. Ik ga er toch maar niet aan mee doen. Vanmiddag heb ik namelijk afgesproken met mijn vriend Leon, die een paar dagen met me mee gaat lopen. Dat zal ook wel een feest worden.
De route door het park de stad uit heb ik vorig jaar ook gedaan. Alleen was het toen nog donker. Nu zie ik het bij daglicht. Via een mooi pad kom ik bij een grote waterplas, waar de route omheen loopt. Ik kom uit bij een soort overkapping, waar een oude man met een lange grijze baard stempels uitdeelt aan pelgrims. Hij verkoopt ook allerlei caminospulletjes en zelfgemaakte pelgrimsstaffen. Vorig jaar was ik hier met Janneke ook, dus ik maak voor haar een filmpje als ik er aankom. Als ik nog een beetje sta te drentelen komt er een Amerikaans stel aanlopen. Ze zijn snel in het krijgen van een stempel. Ik krijg van hem een paar snoepjes in mijn handen gedrukt, "we are John and Amy", en weg zijn ze weer. Ik heb op een of andere manier het gevoel dat ik met hen mee moet. Dus ik laad vlug de rugzak op mijn rug en snel achter hen aan. Het gesprek met John gaat zo vanzelf dat we voordat we het doorhebben al in het volgende dorp zijn: Navarrete. Hier heb ik afgesproken met Leon, maar ik ben er zelfs een half uur eerder dan ik had gezegd. John en Amy gaan op zoek naar hun hotel en ik loop een straatje in naar boven richting de kerk. Op dat moment komt Leon met zijn fiets naar beneden. Het is een hartelijk weerzien. We gaan naar het centrum van het dorpje, waar bij een barretje al meer pelgrims verzameld zijn. Albert en Mathilde zijn er onder meer ook, en de Duitse Donna. Het wordt er al snel gezellig, niet alleen vanwege het bier. Dat helpt overigens wel mee. Zeker als John, die ik onderweg heb verteld van onze traditie om samen ieder anderhalf pilsje te drinken, ook drie halve liters bier op ons tafeltje zet. We eten een heerlijke salade en borrelen nog wat door. Ook als John met een taxi terug gaat naar Logrono om daar vanavond een band te zien spelen die hij er gisteren heeft leren kennen. Door de gezellige hectiek maak ik echter na 68 dagen nog een beginnersfout. Je moet eerst zorgen dat je een slaapplaats hebt, en dan pas op het terras gaan zitten. Als we op zoek gaan naar twee bedden, blijkt alles vol. We kunnen nog wel een slaapkamer met een tweepersoons bed krijgen. Dat doen we dan maar. We zijn inmiddels wat gewend samen.
In het appartement met onze kamer is ook een kamer met stapelbedden en we ontmoeten daar Jeremy en Sedy uit het Canadese Edmonton.
Na een avond met een pelgrimsmenu en nog meer bier en wijn belanden we uiteindelijk toch veilig samen in ons tweepersoons bed. 
Wat een dag. Welkom op de Camino Francés!
 

https://www.relive.cc/view/1194364765

Foto’s

3 Reacties

  1. Nelly Vugts:
    25 september 2017
    Hoi Martijn, sinds 22 september ontvang ik je mooie reisverhalen via de mail niet meer. Wel jammer, ik genoot er echt van
    Groetjes Nelly Vugts.
  2. Elisabeth:
    30 september 2017
    En ik mis de mooie foto's! Buen Camino
  3. Elisabeth:
    1 oktober 2017
    Oh las je net op Fb en zag de foto's ! Mooi mooi!