Dag 73: Cardeñuela Riopico - Burgos

26 september 2017 - Burgos, Spanje


Het ontbijt in Cardneñuela is redelijk luxe. Er is stokbrood en een toaster. En boter en jam. En koekjes natuurlijk. Maar niet alleen de droge mariakoekjes. Ook luxere koeken gevuld met jam en koeken met chocola. Het eerste stuk wandel ik samen met de Italiaanse Mauro. Hij heeft als vakantiebaantje onderhoud gedaan aan hoogspanningsmasten. Ik heb me tijdens mijn hele reis al afgevraagd hoe ze die kabels tussen die masten trekken, zeker als de kabels over een snelweg gaan. Of over een diep dal. Mauro bevestigt mijn idee dat dat met een helicopter gebeurt. 
Als we onder de hoogspanningskabels door en over de snelweg heen zijn gelopen komt er een keuzemoment. Rechts gaat de officiële route door een industrieel gebied. Links is een alternatieve route die uiteindelijk door een park langs de rivier Burgos in loopt. Deze laatste route heb ik vorig jaar al gedaan en dat is goed bevallen, dus ik ga links. In de albergue heb ik gisteravond en vanochtend de mensen al gewezen op deze keuze, en ik krijg later vandaag nog van veel pelgrims bedankjes hiervoor. Degenen die per ongeluk toch door het industriegebied zijn gekomen hebben daar allemaal spijt van. De alternatieve route loopt langs het vliegveld van Burgos. Waarom ze dat zo noemen weet ik niet, want ik heb niet één vliegtuig gezien.
Hoewel de route door het park veel mooier is, wordt ook die op den duur wat saai, dus ik luister klassieke spaanse gitaarmuziek op Spotify. Zo kom ik alvast een beetje in de stemming. Tegen elf uur ben ik al in Burgos. De albergue is nog niet eens open, dus ik ga eerst in een koffiebarretje een koffie met tortilla nuttigen. En zo heb ik mooi eens wat tijd voor mijn blog. Rond half een ga ik naar de kathedraal. Vorig jaar met Janneke heb ik al het een en ander gezien van Burgos, onder andere het museum waar alle opgravingen uit Atapuerca tentoongesteld zijn. Een prachtig museum trouwens. Ik ben toen bewust niet de kathedraal in geweest. Dat wilde ik pas doen als ik er echt naartoe gelopen zou zijn. Dat is nu het geval, dus ik neem uitgebreid de tijd om deze prachtige kathedraal uitgebreid te bekijken. Er is zelfs een Nederlandse audiotour. Soms wat erg hoodravend godvruchtig als je het mij vraagt. En de dame legt bij sommige woorden de klemtoon helemaal verkeerd, wat mij het idee geeft dat ze het allemaal opleest en geen idee heeft waar ze het over heeft. Zo heeft ze het over een parèltje van middeleeuwse beeldhouwkunst in plaats van een páreltje. En nog wel meer vreemde dingen. Maar het blijft onwaarschijnlijk hoe ze in de 12e en 13e eeuw zo'n imposant gebouw hebben kunnen maken. Uiteindelijk ben ik wel twee uur zoet met de rondleiding. Als ik buitenkom ontmoet ik onmiddellijk een boel bekende pelgrims op het plein en in de stad. Het is grappig dat je in zo'n onbekende stad toch ineens heel veel mensen kent. 
Ik check in in de albergue municipal. Het is een enorm gebouw op 200 meter afstand van de kathedraal. Ik krijg bed 368 toegewezen. Dat is bed 68 op de derde verdieping. Vorig jaar lag ik geloof ik op de vijfde.
Tegenover de albergue is het terras waar ik vorig jaar mijn camino met Janneke heb afgesloten. Ik bestel er een biertje en in no-time zit het terras vol met bekende en nieuwe gezichten. Zoals bijvoorbeeld Mick uit Oss. John stuurt een berichtje of ik zin heb om vanavond mee chinees te gaan eten. Ik heb nog geen andere afspraken, dus ik stem graag in. Met Marie wandel ik even de stad in om wat boodschappen te doen, maar de winkels zijn allemaal dicht en gaan pas weer om vijf uur of half zes weer open. Dus belanden we toch maar weer op het terras. Rond zes uur ga ik toch nog even snel een vervanger kopen voor mijn vergeten telefoonoplader. Daarna ontmoet ik John en Amy weer op hetzelfde terras. Amy gaat naar de pelgrimsmis in de kathedraal, maar ik blijf dit keer liever op het terras. Van daar lopen we met Maria, Marco en Giovanni naar het chinese restaurant. Het is ongeveer 20 minuten lopen. Maria komt uit een van de Baltische staten (ik vergeet steeds welke) en Marco en Giovanni zijn Italianen. Een bijzonder gezelschap dat zorgt voor een bijzonder gezellige avond. John zorgt dat we niets tekort komen. We moeten nog haasten om om 22.30 uur terug te zijn bij de albergue. De deur gaat al dicht als we eraan komen. Wij schieten nog snel naar binnen en de Duitse Lucas wandelt tegelijkertijd naar buiten met zijn rugzak op zijn rug. Het is de man die geregeld in het wild in zijn tentje slaapt (zie de foto op de dag net na Viana). Hij wil nu nog het nachtleven van Burgos in en zal ongetwijfeld morgen in zijn tentje wel weer ergens zijn roes uitslapen. Hij sleept John mee voor zijn kroegentocht. Ik ben eerlijk gezegd blij dat ik hier naar bed mag. Ik probeer in bed nog wat te bloggen, maar ik val in slaap. Als ik rond 1.00 uur wakker word post ik nog snel wat berichten en slaap dan lekker verder. 
 

https://www.relive.cc/view/1202200500

Foto’s