Dag 75: Hontanas - Frómista
28 september 2017 - Frómista, Spanje
Volgens Jelle heb ik maar een klein beetje gesnurkt. Ik heb heerlijk geslapen. Andere pelgrims in het gebouw klagen over herrie en geklap met deuren midden in de nacht, maar ik heb er echt niets van gemerkt. Onze kamer was inclusief ontbijt, dus daar maak ik met Jelle nog maar even gebruik van. Ik blijf op het terras nog even achter om wat mails te sturen en ik vertrek pas rond half negen. Het is al licht! Bij de ruïnes van het oude klooster van San Antón kom ik de eerste bekenden al weer tegen. Tot Castrojeriz loop ik samen met Max, maar daarna wil ik toch weer graag alleen verder. Er zijn verschillende kerken, die allemaal bijzondere tentoonstellingen hebben waar je voor een donativo in mag. Ik heb er nu even geen zin in. Ik heb honger en zin in koffie. Als ik voor de deur van de "Hospital del Alma" sta twijfel ik. Zal ik hier toch even binnengaan? Volgens mijn camino-app is het deels een kunstgalerie en deels meditatieruimte. Ik besluit toch naar binnen te gaan. Er is stemmige muziek en verder is het er heel stil. In een hoekje zit een vrouw een boek te lezen met haar rugzak naast zich op de bank. Ik kijk even rond met mijn rugzak op mijn rug, maar ik besluit hem af te doen. Ik ga op een meditatiekussen zitten en ik denk dat ik wel een kwartier heb gezeten. Dan sta ik op en ga weer verder.
Op het centrale plein vind ik mijn koffiebarretje en daar eet ik een bocadillo met jamon als second breakfast. Er staat vrolijke muziek op. Het zijn allemaal bekende Nederlandse nummers, maar dan met een Spaanse tekst. Ik vraag me af: wie jat er hier van wie?
Als ik Castrojeriz uit loop doemt er een enorme heuvel op. Je ziet aan de zwarte stipjes op het pad precies waar ik straks zelf ook zal lopen. Bovenop de heuvel heb ik een prachtig uitzicht op Castrojeriz en het achterland waar ik vandaan kom. Een stukje verder gaat het pad weer omlaag en heb ik wederom een mooi uitzicht. Maar dan nu over het kale landschap van de meseta waar ik de komende dagen doorheen zal wandelen.
Vlak voor de rivier de Pisuerga kom ik langs de Ermita de San Nicolás, een oud gebouw dat in vroeger tijden als pelgrimshospitaal diende. Net als ik een foto wil maken komt er een auto aanrijden die precies voor de deur parkeert. Jammer voor de foto. De Pisuerga is de grens tussen de provincies Burgos en Palencia. Daarna is er een lange weg van ongeveer 6 kilometer door het kale landschap. Ik zie alleen pelgrims, alleen of in groepjes, die allemaal in de zinderende hitte hier doorheen moeten. Ik haal een aantal van die groepjes in. In een ervan herken ik van de achterkant al Jelle, met zijn lange krullen onder zijn pet uit. Ook de Deense Jacob loopt in dit groepje. Als ik ze inhaal zet Jacob aan en ik loop een stuk met hem op. Hij beschrijft zichzelf als een orthodox katholiek. Ik waag het erop en ga de discussie aan over het standpunt van de katholieke kerk over homoseksualiteit. Het is een interessante discussie. Als we nog middenin de discussie zitten hoor ik ineens mijn naam roepen. Een spaanse vrouw staat tussen de bomen en wenkt. We lopen erheen. Onder de bomen blijkt Amy te zitten. Ze kan slecht tegen de warmte en heeft hier al een tijdje gezeten. John is al verder richting Boadilla del Camino, waar ze vannacht zullen blijven. Ik loop met Amy verder. Jacob heeft een dikke bijbel uit zijn tas getrokken en blijft nog even wat lezen.
Mijn doel voor vandaag ligt niet in Boadilla, maar in het volgende plaatsje: Frómista. Ik moet wat versnellen om maandag (dag 79) in León te zijn. Want dan komt Rianne daar aan en van daaruit zullen we samen verder lopen naar Santiago. Ik loop met Amy de tuin van de albergue in. Daar is het al een gezellige boel. Ik krijg meteen een halve liter bier voor mijn neus. Ik drink hem op, maar dan ga ik toch echt verder. Het is nog steeds erg warm, maar gelukkig gaat de route deels langs een kanaal met bomen erlangs. Er zijn mensen bezig met een soort van netten. Als ik langs een emmer loop zie ik daar rivierkreeften in zitten. Die vangen ze dus! Over een lengte van meer dan honderd meter hebben ze een groot aantal van die netten liggen. Dat zal een lekker maaltje worden.
In Frómista check ik in in de gemeentelijke albergue. Ik ken hier helemaal niemand van. Dat is wel bijzonder. Je loopt een dorp verder en je bent volledig uit je 'eigen' groep gelopen.
Als ik op het terras zit kom ik wel de Duitse Daniel tegen, waarmee ik in Zabaldika in dezelfde albergue sliep. Even later komt ook de Italiaanse Giovanni nog aanlopen. Die had hier vanmiddag de trein willen nemen, maar hij stond aan de verkeerde kant van de trein op het perron en daar gingen de deuren niet open. Morgen moet hij op tijd in Bilbao zijn voor zijn vlucht naar Italie. Gelukkig gaat er morgenochtend ook nog een trein en nou weet-ie in ieder geval waar hij moet gaan staan. We gaan met zijn drieën een hapje eten. Een pelgrimsmenu op het terras van een nogal chique ogend restaurant. Mijn voorgerecht is een gazpacho. Het ziet er fantastisch uit en zo smaakt het ook. Het hoofdgerecht is pasta met octopus. Ook heerlijk. Daarna nog dessert. Inclusief wijn kost dit € 12,00.
Daarna ga ik lekker mijn bedje in, want morgen staat er weer 40 kilometer op het programma.
