Dag 88: Triacastela - Molino de Marzán

11 oktober 2017 - Barbadelo, Spanje

Rianne wordt onrustig van het idee dat er 's avonds geen slaapplaats is. Ik heb daar niet zo'n last van. Ik ben niet zo'n voorstander van het reserveren van slaapplaatsen. Sinds ik in Spanje loop heb ik dat eigenlijk niet meer gedaan. En het is nooit een probleem geweest. Na 87 dagen op de camino heb ik dat blijkbaar los kunnen laten. Het komt altijd goed. "The camino provides!'
Maar om haar onrust weg te nemen hebben we voor vanavond een plaats gereserveerd. Ergens in een boekje of op een website hebben we een albergue gevonden die ons erg aantrok. Bij een oude molen.
Afijn, dat wordt het doel van vandaag. Maar dan is het wel meer dan 30 kilometer. We starten dus al iets na achten.
In Samos is een oud klooster. Het is gesloten, dus we lopen er een rondje omheen en gaan daarna op het terras zitten.
De uitslag op Riannes armen door de bedwantsen is de afgelopen dagen steeds erger geworden. Als we Samos uitlopen komen we langs een apotheek. De mevrouw helpt ons aan een zalf die de jeuk moet verlichten.
Het is nu al 9 dagen geleden dat wij samen uit León vertrokken. Op de avond van 2 oktober hebben wij 'per ongeluk' John en Amy al even gezien in de stad. Maar sindsdien niet meer. Dus Rianne heeft nog niet echt goed kennis kunnen maken. En we hebben ze nog niet persoonlijk kunnen bedanken voor de overnachting in de parador. De afgelopen dagen heb ik steeds pogingen gedaan om een ontmoeting te regelen, maar dat lukt niet echt. Ik krijg niet helemaal duidelijk waar John en Amy nu precies zitten. Soms lijken ze voor ons te zijn. Dan weer achter ons. Ik denk dat de kans redelijk groot is dat we elkaar even kunnen zien.
Rond 14.00 uur komen we in Sarria. We nemen de tijd voor een lunch. Daarna ga ik alleen nog even op zoek naar een pinautomaat en een supermarkt voor wat inkopen. Terug bij Rianne lopen we samen door de Rua Maior. Een straatje met veel restaurantjes en albergues. We komen er een hoop bekenden tegen. Het lukt niet goed om daar weg te komen. Maar we moeten toch nog een kleine tien kilometer verder.
Uiteindelijk zijn we weer op pad, maar de sfeer is er op zijn zachtst gezegd niet beter op geworden. De route is eigenlijk best heel mooi. Maar het is laat. En zwaar. Tot overmaat van ramp hoor ik ineens mijn naam roepen. Blijkt er een hele groep bekenden rond een zwembad te zitten. Dat zwembad hoort bij een albergue. Maar ja, wij hebben gereserveerd... nog ergens vijf kilometer verder. Pas tegen zessen komen we aan bij de albergue: Molino de Marzán. Het is echt in de middle of nowhere. Als we aankomen liggen diverse pelgrims links en rechts op het gras te chillen.
Voor een paar euro willen ze hier onze kleding wassen en drogen. En als we dan zelf ook een douche hebben genomen kunnen we toch wel genieten van de rust hier. De hospitaleiros koken hier voor ons, maar in vergelijking met het geweldige restaurant gisteren is het middelmatig eten voor een relatief hoge prijs. Maar het gezelschap aan tafel is leuk. Philly uit Australië heeft haar baan opgezegd en haar hele hebben en houwen verkocht. Ze gebruikt de camino om uit te vinden wat ze echt wil. Iets met biologisch tuinieren of zo. Ze loopt samen met een vriendin die ze aan het begin van de camino heeft ontmoet. We zijn haar naam vergeten, maar ze leek in alles op Cato, een vriendin van Janneke. Dus voor ons was het Cato. Na het eten gaat de rest meteen naar bed, maar wij zijn niet van die vroege slapers. We drinken dus nog wat met de hospitaleira. Uiteindelijk gaan we dus toch met een goed gevoel slapen.

https://www.relive.cc/view/1225457480

Foto’s

2 Reacties

  1. Frans Kruter:
    12 oktober 2017
    Ik heb samen met mijn vrouw en schoonzus met haar man enkele dagen doorgebracht in het Eifelhotel in Daun. Daar heb ik je ouders getroffen en van hun gehoord dat je onderweg was naar Santiago. Aangezien dat ook mijn favoriete plaats is raakten we al snel in gesprek en ik hoorde dat je ook een site hebt. Thuis aangekomen heb ik die meteen opgezocht en ik ga beginnen met hem te lezen en ga je zeker verder volgen. Ik wens je nog heel succes voor de laatste etappes. Hou alles heel. Geniet ervan want zonder dat je er erg in hebt is het alweer voorbij!!!
  2. Marianne:
    12 oktober 2017
    Wat leuk Frans, dat je er meteen werk van gemaakt hebt. De verhalen van Martijn zijn heel leuk en inspirerend. Maar zeg maar niet hoe vaak jij bent geweest, want het schijnt een virus te zijn waar je niet van af komt!