Dag 25: Chablis - Accolay
9 augustus 2017 - Accolay, Frankrijk
Iets over half negen stap ik van de camping af richting het dorp. Twee plantsoenmedewerkers staan vertwijfeld te kijken naar een afgebroken boomtak die een pad blokkeert. Ik kan ze vertellen dat dat gisteravond nog niet zo was, dus dat dat vannacht gebeurd moet zijn. Ik zie dat het hen gerust stelt. Maar blijkbaar is het dus flink tekeer gegaan vannacht. Ik heb er niets van gemerkt.
De route gaat weer door de wijngaarden. Ik zie een huis, waarvan ze het dak verkeerd om hebben gemaakt. Of het moet ingestort zijn, maar dan wel heel netjes. Kijk maar naar de foto.
Het blijkt een opvangplaats van regenwater te zijn. Misschien als wasplaats. Of voor de irrigatie van de wijngaarden. Ik weet het niet, maar het ziet er wel bijzonder uit.
Meteen daarna loop ik een steile helling op. Aan de rechterkant van de weg staat een pruimenboom met gele pruimen, die wel rijp lijken. Voorzichtig pak ik een tak waar ik net bij kan. Er valt een pruim af. Maar door de schuine helling rolt die meteen naar beneden. Ik zet er nog twee stappen achteraan, maar met 14 kilo op mijn rug ben ik net iets minder snel en wendbaar. En ik wil er liever niet achteraan rollen. Dus ik doe nog een poging. Weer valt een pruim, maar nu ben ik erop bedacht en ik zet snel mijn voet ervoor. Hij is heerlijk zoet. Toch houd ik het hier maar bij, want het is een beetje een lastig klusje op deze manier.
Ik pauzeer op de lichtbak van een mooie alleenstaande kerk met kerkhof. Het uitzicht is mooi en de pain au chocolat smaakt weer als vanouds. Even verderop kruis ik de autosnelweg Route du Soleil. Maar niet die wij meestal rijden richting Zuid-Frankrijk. Het is de A6 van Parijs naar Lyon. Later hoor ik van Dick dat je net voorbij dat punt de kathedraal van Vezelay al kunt zien liggen. Als je tenminste weet waar je moet kijken. Misschien iets voor de volgende keer.
Die graspaden blijven toch een lastig ding. Vaak hebben er auto's of tractoren gereden, die sleuven hebben gemaakt. Als daar gras overheen groeit zie je die sleuven niet meer en dan kun je ernstig je voet verzwikken. Tot nu toe is dat nog steeds goed gegaan. Tot nu toe, want als ik op zo'n overigens prachtig met wilde bloemen begroeid pad loop stap ik ergens net verkeerd en voordat ik het doorheb lig ik ondersteboven tussen de bloemen. Als ik bekomen ben van de schrik kom ik overeind. Je hebt met al die kilo's dus echt niks te vertellen als je valt. En stel dat je inderdaad je voet verzwikt of erger, en je kunt niet verder, dan kan het lang duren voordat iemand je vindt. Nog beter opletten dus in het vervolg!
In de afdaling komt het dorpje Cravant in zicht. Ik vind het wel mooi dus ik maak er een filmpje van. Cravant is het een na laatste dorp van vandaag, maar in het volgende dorp is volgens mijn boekje geen winkel, dus ik moet in Cravant inslaan voor het avondeten. Bij de mairie stap ik binnen en vraag een stempel. De stempelambtenaar weet me te vertellen dat er wel een winkel is, maar dat die nu niet open is. Verdorie ja, die lange middagpauze.
Gelukkig heeft Cravant niet alleen een winkel, maar ook een café, en daar drink ik eerst een cola, maar daarna toch ook maar een biertje. Een Mort Subite witbiertje van de tap. Gelukkig heeft dat niets met mijn valpartij te maken.
Om vier uur gaat de winkel open, maar vlak daarvoor begint het behoorlijk te regenen. Ik besluit te wachten tot het droog is en tegen half vijf ga ik eerst naar de winkel en loop dan met mijn tas met boodschappen in de hand de laatste drie kilometer naar de camping vandaag. Het is me weer gelukt om nagenoeg geen druppel te vangen. Op een of andere manier stap ik er bijna steeds precies tussendoor. Als ik aankom bij de camping zie ik Jan, die veel later dan ik vertrokken is, al zitten onder de luifel van de buurcaravan. Hij begrijpt er niets van waar ik nu pas vandaan kom. Ik vertel het verhaal. Jan is naar dezelfde winkel geweest, maar net na vier uur, en die heeft onderweg naar de camping die hele bui op zijn kop gekregen. Tja, moet je maar op het juiste moment in het café zitten.
Ik neem ook plaats onder de luifel van Jos en Nelleke en krijg een heerlijk plak cake bij het blik Leffe Blond dat ik had gekocht. Jan heeft pasta gekocht, die Nelleke voor hem kookt, en daarna combineren we onze beider inkopen tot een prima diner. Na het eten koelt het behoorlijk af en ondanks een warme douche krijg ik het toch niet meer echt warm. Dus maar lekker in de slaapzak in de tent. De beste plek op zo'n moment. Morgen wordt een bijzondere dag: naar Vézelay, een van de belangrijke middeleeuwse pelgrimsplaatsen. En naar het schijnt nog steeds zeer indrukwekkend.
