Dag 32: Nevers - Saint-Parize-le-Châtel

Vanochtend wordt er nog niet gewandeld, althans niet op de Camino de Santiago, dus ik mag lekker uitslapen. Om 8.00 uur kruip ik uit de tent. Sjef is dan al koffie aan het zetten en er is al brood gehaald. Ik heb besloten om te proberen in Nevers nieuwe schoenen te kopen. Niet dat de oude al helemaal op zijn, maar de volgende grote stad is Limoges, zo'n 300 km verderop, en als er in de tussentijd met mijn schoenen iets gebeurt heb ik een probleem. De winkels gaan hier om 10.00 uur open. Op het adres dat ik op internet heb gevonden blijkt geen sportschoenenwinkel te zitten, dus gaan we eerst maar even door het park richting de kapel waar Bernadette ligt 'opgebaard'. Het is de Bernadette, aan wie in Lourdes Maria is verschenen. Het verhaal gaat dat zij na haar dood is begraven en daarna verschillende malen is opgegraven, waarbij haar lichaam opvallend ongeschonden bleek te zijn. ze hebben de huid op de voor het publiek zichtbare plaatsen (gezicht en handen) wel met een laagje was bedekt, maar het is dus wel echt Bernadette die daar in een glazen kistje tentoongesteld wordt. En door veel gelovigen - ik zie vooral geëmotioneerde vrouwen - vurig wordt aanbeden.
Samen met Sjef ga ik daarna met de auto naar de Intersport op zoek naar wandelschoenen. Het is vreemd om na een maand voor het eerst weer achter het stuur van de auto te zitten. We vinden geschikte vervangers voor mijn oude trouwe Lowa's. Als we naar de toonbank lopen om af te rekenen, gaat het licht in de winkel alweer uit. Het is 12 uur, dus lunchpauze. Ja, er wordt hard gewerkt in Frankrijk.
Als we terugkomen op de camping hebben Rianne en Marianne onze tent net in de zak zitten. We lunchen nog snel even samen en dan moet ik toch echt weer op pad. Weer afscheid nemen, dat is niet leuk. Maar goed, het is part of the deal. En de camino is loslaten, zeggen ze, dus dat proberen we dan maar. Maar eerlijk gezegd voelen de eerste kilometers alleen wel weer een beetje dubbel.
De beheerder van de gîte in Saint-Parize-le Châtel heeft gewaarschuwd dat er daar geen winkels zijn, maar dat ik er wel kan koken. Ik moet dus in Magny-Cours inkopen doen. Daar is een grote supermarkt, dus ik kan ruim inslaan. Ik heb ook meer plek in de rugzak nu de tent er niet meer in zit. Als ik Magny-Cours uit loop roepen een paar jongens uit een auto iets naar me en ze wijzen. Ik denk dat ze een grapje maken en me de autoweg op willen sturen, maar daardoor check ik wel even mijn rugzak en kom ik tot de ontdekking dat ik mijn pelgrimsstaf weer heb laten staan in de supermarkt. Gelukkig is het hier maar een paar honderd meter terug, dus na dit kleine oponthoud kan ik dan toch echt naar Saint-Parize. Iets voor zessen kom ik aan bij de gîte, waar al een 57-jarige Franse pelgrim haar intrek heeft genomen. Het is Marie-Claude, die in haar woonplaats Troyes is vertrokken en tot begin september richting Santiago loopt.
Zij was er al vroeg in de middag en heeft de kerk aan de overkant kunnen bezichtigen. Vooral de 12e eeuwse crypte is schijnbaar erg de moeite waard. De kerk is om 18.00 uur dicht, maar de mevrouw die langkomt om ons in te schrijven en de € 12,00 voor de overnachting komt innen stuurt haar man met sleutels van de sacristie. En zo krijg ik een privé rondleiding in crypte door een trotse bewoner van Saint-Parize die er enthousiast over kan vertellen. Ik stel er mijn diner graag voor uit.
Na het eten wisselen we nog wat pelgrimservaringen uit en dan is het weer tijd om te gaan slapen.
 

https://www.relive.cc/view/1136687606