Dag 34: Lurcy-Lévis - Ainay-le-Château

Vandaag slechts iets meer dan 20 kilometer op het programma, dus ik kan rustigaan doen. Dat is ook wel goed om mijn been een beetje rust te geven, waar ik sinds gisteren last van heb. Ook hier is weer een koffiezetapparaat, maar er waren geen koffiefilters, dus die heb ik gisteren meegenomen van de supermarkt. Ik stop er voor de zekerheid een paar in mijn rugzak, maar de rest blijft hier voor de volgende pelgrims. Pas rond half elf hijs ik mijn rugzak op mijn rug en stap ik weer verder. Eerst even langs een bakker natuurlijk, en dan ga ik maar weer eens proberen hoe ik moet lopen om mijn scheenbeen zo weinig mogelijk te voelen. Na een kilometer of tien houd ik mijn eerste pauze in de berm van de weg. Rianne laat via de app weten dat ze vandaag alweer naar huis gaat, omdat het regent in Parijs en de voorspellingen erg slecht zijn. Op de buienradar zie ik inderdaad een buienfront langzaam over Frankrijk trekken, en eerlijk gezegd komt het ook wel langzaam steeds meer in mijn richting. Dat verklaart misschien de donkere wolken die ik daar in de verte zie?
Ik trek voor de zekerheid de regenhoes over mijn rugzak en ga weer op pad. Al snel moet ook de regenjas aan. Langzamerhand begint het harder en harder te regenen. Mijn broek is doorweekt en mijn voeten soppen inmiddels in mijn schoenen. Als ik het plaatsje Bardais bereik ben ik inmiddels tot op mijn onderbroek helemaal doorweekt. Tegenover de kerk is een huis met een schuur zonder deur, dus daar kan ik mooi even schuilen. Ik maak er mijn lunch op de werkbank tussen de houtkrullen en het zaagsel. Buiten loopt het water in stromen over de weg en van de daken.
Aan het einde van de lunch lijkt het iets minder hard te gaan regen. De route gaat verder via een weg, waar ook redelijk wat auto's rijden. Het zicht moet voor hen ook niet altijd even goed zijn, maar het weerhoudt ze er niet van om soms belachelijk hard langs te komen rijden. Op een gegeven moment kom ik een groep scouts tegen van een jaar of 14, die de andere kant op lopen. Ik probeer auto's met armgebaren ertoe te bewegen dat ze wat gas terugnemen, maar de automobilisten lijken er alleen maar geïrriteerd door te worden. Belachelijk echt. Je gaat zo als voetganger toch heel anders naar het gedrag van automobilisten kijken.
Op het einde van deze wandeldag gaat de officiële route weer van de autoweg af, maar dat levert alleen maar extra kilometers op en ik ben nu inmiddels gewend aan deze weg, dus ik besluit lekker door te blijven lopen. Vanwege de regen heb ik mijn routeboekje in mijn rugzak gestopt en ik heb even geen zin om het er nu uit te vissen om het adres op te zoeken. Ik loop wel eerst naar het centrum en dan kijk ik wel verder. Als ik in het centrum van Ainay-le-Château aankom, komt net Marie-Claude eraan. Zij had wel van tevoren naar het weerbericht gekeken en was vroeg vertrokken. Bovendien was ze al een paar kilometer verder bij de start, zodat ze net voor de grote bui hier al in een restaurantje zat. Best slim eerlijk gezegd. 
We gaan samen naar de gîte, die ik inderdaad net al voorbij gelopen ben. We worden hartelijk ontvangen door de hospitalier Bernard, die de voorzitter blijkt te zijn van de "Amis et Pèlerins de Sint-Jacques de la Voie de Vézelay". Een hele mond vol, maar ze onderhouden en bemensen drie of vier gîtes voor pelgrims en ze verzorgen de "balisage". Dat is de bewegwijzering van de route vanaf Vézelay. Bernard heeft degenen die dat laatste doen, Laurent en zijn vrouw Georgette, uitgenodigd om mee te komen eten. Ze vragen mij natuurlijk meteen wat ik vind van de balisage. Ik geef ze complimenten, want het is allemaal echt fantastisch aangegeven. Behalve in Nevers! Laurent bevestigt wat ik al dacht. Binnen de bebouwde kom van Nevers mogen ze geen stickers op paaltjes plakken. Hij zegt dat-ie het stiekem wel eens probeert, maar hij verdenkt de burgemeester er persoonlijk van dat die de stickertjes er achter zijn rug om weer af peutert.
Voor het diner loop ik nog even het dorp in en ga een biertje drinken bij het plaatselijke cafe/tabac annex gokpaleis. Er is PMU (bekend van de groene trui in de Tour de France). Dat is een gokspel op paardenraces. Ik begrijp er niets van, maar er zijn paardenrennen op de televisie en blijkbaar kun je daar op inzetten. Ik ben zowat de enige die gewoon op zijn stoel blijft zitten (al was het maar omdat ik wel genoeg heb gelopen). De rest loopt om de haverklap naar de balie om daar weer formuliertjes in te vullen en geld te betalen. Ik heb niemand geld zien ophalen.
Bernard heeft echt zijn best gedaan. Een authentiek Frans diner met hors d'oeuvres, rijst met een soort ratatouille met worstjes, daarna fromage en Laurent en Georgette hebben het dessert meegebracht: appeltaart met een fles dessertwijn. Ze blijven maar bijschenken en ik zeg geen nee.
Na het diner zit ik nog wat te typen aan mijn blog maar om 10 uur is Bernard onverbiddellijk: ik moet naar bed. Vooruit dan maar. Morgen ga ik naar een volgend gîte van deze organisatie. Bernard heeft me er al telefonisch aangemeld. Ben benieuwd hoe dat weer zal zijn. In ieder geval is de regen voorlopig uit de voorspellingen verdwenen.

 

https://www.relive.cc/view/1139804694