Dag 41: Saint-Germain-Beaupré - Bénévent-l'Abbaye

25 augustus 2017 - Bénévent-l'Abbaye, Frankrijk


Of het nou de geesten waren van de overleden grootouders, of het doorgezakte bed, of de benauwdheid vanwege het onweer in de lucht, of omdat ik toch gewoon teveel had gegeten en gedronken, ik heb erg onrustig geslapen in deze bijzondere slaapkamer. Ik maak nog wat foto's van de boeddha voor de spiegel, en van het bed, dat er zo eigenlijk best prima uitziet, totdat je erop gaat liggen. Gisteren hadden de alarmbellen al af moeten gaan toen de eigenaar vertelde dat hij dit tweepersoons bed nooit aan twee personen verhuurde. Afijn, als om 6 uur de wekker gaat ben ik er snel uit. Deze gîte kost 25 euro inclusief ontbijt. Dat ontbijt bestaat er dan uit dat hij gisteren twee croissantjes in aluminiumfolie heeft achtergelaten en dat ik zelf koffie kan zetten. Nou ja...
Als ik vertrek is het nog steeds benauwd. Het bliksemt in de verte en er zijn donkere wolken, maar regen krijg ik niet. Na een paar sonates van Chopin voel ik behoefte om wat muziek uit mijn jeugd terug te luisteren. Mijn eerste lp's in de jaren tachtig waren onder andere van Madness en van Toontje Lager. Ik zet deze nummers na meer dan 30 jaar weer eens op. Op een of andere manier gaat er ergens in mijn hersenen een luikje open en de teksten rollen er zo weer uit. Ongelooflijk hoe dat werkt.
Iets over tienen ben ik al in La Souterraine. De kerk van Saint-Jacques heeft een doe-het-zelf stempel voor pelgrims. Bij de bakker ertegenover koop ik mijn gebruikelijke recept. Daarna loop ik de winkelstraat in op zoek naar een kruidenierswinkel. Ik zie er wel een paar maar geen die me bevalt. Als ik mijn pain au chocolat zit te eten, zie ik op mijn navigatie-app dat er hier ook een Lidl en een Carrefour zijn. Da's mooi! Ik bezoek beide winkels voor diverse inkopen en dan loop ik weer verder. Als ik weer terugkom op de route loopt er honderd meter voor mij nog een pelgrim. Dat is leuk! Ik loop net iets sneller dan hij, dus langzaam kom ik dichterbij. Vlak voordat ik bij hem ben begint hij te bellen. Het is zo te horen een Fransman. Ik moet plassen, dus ik sta even stil en dan mag ik opnieuw dezelfde afstand inlopen. Vlak voor Saint-Priest-la-Feuille haal ik hem in. Hij blijkt uit Brussel te komen, dus hij spreekt wel Frans, maar hij verstaat en spreekt ook Nederlands. Hij is een dag voor mij vertrokken in Vézelay en hij loopt waarschijnlijk tot Périgueux dit jaar. We lopen samen de kerk in en kijken even rond. Weer buiten bel ik al lopend naar de gîte van vanavond om een plek te reserveren. Als ik daarna omkijk is de Belg nergens meer te bekennen. Blijkbaar heeft hij ervoor gekozen om te pauzeren in Saint-Priest. We hebben niet eens onze namen uitgewisseld. Misschien is het wel Patrick. Die naam heb ik de afgelopen tijd vaak in de gastenboeken zien staan. Ik loop verder. Langs de weg heeft een gîte-eigenaar een leuk wachthokje ingericht. Ter promotie, denk ik. Ik heb al een plek vanavond.
De middagpauze rond 13.00 uur is in Chamborand. Daarna moet ik nog 7 à 8 kilometer door de hitte. Op een of andere manier zijn die laatste kilometers altijd zwaar. Ik zet een podcast op waardoor de tijd wat sneller lijkt te gaan. Als ik na wederom 36 kilometer aankom in Bénévent-l'Abbaye, loop ik eerst de kerk in om wat af te koelen. Daarna meld ik mij bij de gîte. "Ben jij Arno?" vraagt Yves, de eigenaar. Ha, hij heet dus Arno. Non, je suis Martin, Arno komt later. Yves leidt me rond in zijn gîte. Lang duurt dat niet, want het is niet groot. De badkamer spant de kroon: de oppervlakte is denk ik niet veel meer dan een vierkante meter. Met daarin een douche, een toilet en een wastafel. Je kunt er letterlijk bijna je kont niet keren. Met twee stapelbedden kan hij hier toch maximaal vier pelgrims herbergen. Onder de trap is een kooktoestel met twee pitten. Er is een magnetron en een waterkoker. En een gootsteen. Wat heb je meer nodig? In het keukentje op een plankje ligt nog een restant spaghetti, dus dat kan ik mooi koken straks. Maar na een douche eerst even het dorp in. Tegenover de gîte is een brocantewinkel met fantastische oude spullen. Er staat een oude witte Triumph Spitfire en een heel oude motorfiets. In dit dorp houden ze sowieso wel van motorgeluid. Om de haverklap komt er weer een motor of een brommer of een quad voorbij geraasd, liefst met zoveel mogelijk geluid. Niemand kijkt ervan op, zelfs de boxer die voor de brocantewinkel ligt niet, dus dat zal hier wel altijd zo gaan.
Als ik weer binnenkom om te gaan koken gaat Arno juist weer naar buiten. Ik kook de spaghetti met gebakken ui, tomaat en sardientjes. Een prima maaltijd. Als ik alles heb opgeruimd en naar buiten loop om mijn blog te typen, komt Arno weer binnen met spullen om te koken. We lopen elkaar steeds mis, maar dat is prima. Blijkbaar hebben we allebei niet zo'n behoefte aan uitgebreid contact. Morgen hebben we weer hetzelfde doel. Ik vertrek vroeg, Arno wat later. We zien elkaar wel weer in Les Billanges.
 

https://www.relive.cc/view/1151308869

Foto’s

4 Reacties

  1. Isabelle Voerman:
    26 augustus 2017
    Hoi Martijn, hoop dat je tocht voorspoedig gaat. Wat kom ik op mijn weg naar La Souterraine tegen....een berichtje van jou in een schrift, opgeborgen in een houten box langs de route. Wat leuk! Bon Camino
  2. Martijn:
    26 augustus 2017
    Hoi Isabelle, ik kwam daar lamgs en al die papieren lagen verspreid op het pad. Ik heb ze maar weer netjes opgeborgen in het kistje en een bericht in het schrift geschreven. Jij gaat blijkbaar ook goed. Veel plezier! Bon Camino!
  3. Dinie en Kees van Kampen:
    26 augustus 2017
    Hallo Martijn, wij zijn trots op je prestatie en volgen jou op je weg.
    Liefs van ons beiden.
  4. Elisabeth:
    29 augustus 2017
    Wat een kilometers maak je toch trekt je been dat wel Martijn? Is dat ook je bedoeling om elke dag tegen de 40 km te lopen? Maar je weet toch ook te genieten toch en je te verbazen? Niet alleen muziek hoop ik maar ook het geluid van de wind in de bomen en de vogels? Mooi vervolg en ik reis graag weer mee! Bon Chemin