Dag 53: Sainte-Foy-la-Grande - Saint-Ferme

Als ik in het "keukentje" beneden kom, is ook Jean-Luc net uit zijn bed. We drinken samen koffie en ik eet een stuk van de baguette, die ik gisteren in de supermarkt heb gekocht. Eva de hond lust ook wel een stukje brood met ham. Jean-Luc wil aanvankelijk niets, maar als ik aandring wil hij wel een stuk brood. Ik laat de 3/4 baguette die ik nog over heb bij hem achter en hij is er blij mee. Ik koop zo bij de bakker wel een nieuwe. 
Het eerste stuk vanuit de stad is een beetje saai langs een drukke weg. Ik ga onder een weg door met een bord "Bordeaux 66". Wat ben ik al ver! Het gaat heel geleidelijk, maar langzaamaan ben ik toch echt wel in Zuid-Frankrijk aangeland. Een creatieveling heeft langs de route een paar bordjes gezet met quotes. De mooiste vind ik van Augustinus: "Het is beter om strompelend de juiste weg te volgen dan de verkeerde in een stevige pas."
Niet veel verder haal ik Dick en Anneke in. We lopen een behoorlijk stuk samen, maar dan ga ik weer alleen verder. Ik haal twee Spaanse zussen in die samen de camino lopen: Teresa en Dolos. De hele dag blijven we elkaar zien. Het lijkt wel een soort 'haasje over'. Als de een pauzeert haalt de ander hem weer in enzovoort. In de loop van de middag kom ik in Pellegrue, waar volgens Dick en Anneke een leuk barretje is. Dat is er inderdaad, maar de barmevrouw snauwt me toe dat het fermée is. Ik vraag of ik een ijsje mag kopen. Nou, dat kan misschien nog wel net. Kan ik als arme pelgrim dan niet ook misschien nog een colaatje krijgen? Nou vooruit dan. Als ik het maar buiten op het terras opdrink. Dat was ik toch van plan, dus prima. De cola wordt met een plastic bekertje voor me op tafel gekwakt. "Vous etes tres gentille," zeg ik nog. Ik denk niet dat ze ironie begrijpt.
Vanaf Pellegrue is het nog ruim zes kilometer naar Saint-Ferme. Daar ga ik eerst naar de kerk om een kaarsje op te steken. Voor Jonella dit keer, een meisje uit de vriendengroep van mijn kinderen. Ik heb gehoord dat zij geöpereerd moet worden aan een tumor in de hersenen en zij en haar familie kunnen denk ik alle steun gebruiken.
Als eerste kom ik aan in de gîte, waar de hospitaliers Maryse en Jean-Pierre al op me zitten te wachten. De gîte is vol vanavond. Er zijn zes bedden en naast Dick en Anneke, de Spaanse gezusters en mijzelf zal er ook nog een Peruaan komen, die de camino per fiets aflegt. Hij komt pas tijdens het eten binnen. Hij heeft de niet bepaald Peruaanse naam Harry, we op zijn Peruaans uitgesproken als "Charrie". Wat een leuk internationaal gezelschap. Dit is al een beetje een voorbode voor wat me te wachten staat op het Spaanse deel van de camino. Tijdens het eten worden veel talen gesproken: Spaans, Frans, Engels en Nederlands. Speciaal vanwege de dieetwensen van Dolos heeft Maryse twee verschillende maaltijden gekookt. We eten van allebei: een goed gevulde maaltijd-kippensoep en een ovenschotel van aardappels, vis, tomaat en kaas. Allemaal lekker!
Er is nog een probleem met de slaapplaats van morgenavond. Er is een gîte genaamd "Moulin des Piis", maar ik krijg alleen maar een antwoordapparaat en weet dus niet of ik er wel terecht kan. Jean-Pierre heeft nog een adres van een familie in Pondaurat, waar we voor € 25 kunnen slapen met avondmaal en ontbijt. Met Dick en Anneke besluit ik hiervoor maar te gaan. Dan zijn we in ieder geval morgen weer onder dak.
De combinatie van laat eten en vroeg naar bed vind ik niet echt fijn. Veel pelgrims gaan al om 21.00 uur naar bed. Ik ben daar dan meestal nog echt niet aan toe. Gelukkig kan ik in deze gîte nog even in de keuken aan mijn blog werken, voordat ik zo stil mogelijk ook in mijn bedje kruip. 
 

https://www.relive.cc/view/1171089735