Dag 54: Saint-Ferme - Pondaurat

7 september 2017 - Pondaurat, Frankrijk


Jean-Pierre is druk in de weer met het ontbijt, terwijl Marysa aan tafel zit en de gasten ouderhoudt met een onophoudelijke woordenstroom in Spaans en Frans. Ze heeft een Spaanse vader, dus ze spreekt ook goed Spaans, en dat wil ze laten horen ook.
Van de lopers ben ik als laatste weg, maar in het eerste deel van de dag haal ik zowel de Spaanse gezusters als Dick en Anneke in. Als ik vervolgens pauzeer halen zij mij weer in.
We lopen in het wijngebied "Entre deux mers". Dat heet niet zo omdat, zoals ik eerst dacht, dit gebied tussen de Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee ligt. Het ligt tussen de twee grote rivieren de Dordogne en de Garonne. De Fransen vinden die blijkbaar zo indrukwekkend dat ze ze zeeën noemen.
De Garonne stroomt door La Réole, dat ik rond het middaguur passeer. Ik loop eerst door naar de rivier en en vind daar een koffiebarretje voor een koffie en een toilet. Daarna loop ik door tot aan de rivierkade. Daar is een rustig plekje om lekker even te lunchen. Als ik klaar ben met de lunch loop ik weer terug het stadje in om nog wat inkopen te doen.
Ik krijg een update van de medische situatie van Marc. Het gaat heel goed met hem. Er is geen aantoonbare schade aan zijn hersenen en ook aan zijn hart kunnen ze in Den Bosch niets zien. Hij moet nog door naar Utrecht voor uitgebreider onderzoek aan zijn hart en voor het plaatsen van een zogenaamd ICD. Het ziet er gelukkig dus allemaal erg hoopvol uit.
Na La Réole haal ik Dick en Anneke weer in, die blijkbaar sneller door de stad heen waren. Het laatste stuk naar Pondaurat lopen we samen. Langs de weg staan vijgenbomen met rijpe vijgen. Ze zijn heerlijk. Naarmate de reis vordert krijgen we steeds andere vruchten te eten. Eerst waren er alleen de bramen en af en toe een pruim, maar inmiddels zijn er ook druiven, vijgen, walnoten, hazelnoten en tamme kastanjes te vinden. Ik kom ook langs een kiwi-boomgaard. Er hangen er heel veel in, maar ze zijn nog erg hard.
In Pondaurat vinden we redelijk eenvoudig het huis waar we vanavond te gast zijn bij de familie Jamin. We maken kennis met Nicole en Michel en hun zoon Christophe, die zwakbegaafd is en met zijn 49 jaar nog bij zijn ouders woont. 
In het huis liggen overal stapels was. Nicole is zichtbaar teleurgesteld als we zeggen dat we niets te wassen hebben vandaag. Blijkbaar is wassen haar lust en haar leven. We mogen boven een kamer uitkiezen. Het zijn de voormalige kamers van de andere kinderen die inmiddels het huis verlaten hebben. Ze staan nog vol met allerlei frutsels en snuisterijen. En in mijn kamer nog een groot rek met kleding met een doek eroverheen. 
Na een douche mogen we naar het voormalige varkenshok, dat door Michel is omgebouwd tot een soort tuinhuis annex overdekt terras. De tuin is mooi en de kippen en een enorme haan (Coq Sportif) scharrelen er rond. We worden er achtergelaten met bier en een grote hoeveelheid eten: verschillende soorten fruit, cake en yoghurtjes. 
Michel is alweer vertrokken met zijn jachtgeweer. Het jachtseizoen staat op het punt van beginnen. Vandaag is hij de hele dag in de Palombière geweest voor de voorbereiding van de jacht. De Palombière is een plek waar ze op duiven jagen. Ik zal er morgen een paar passeren, dus dan zal ik er wat foto's van maken. Ook de jacht op wilde zwijnen begint over een paar dagen. Dat wordt nog spannend de komende dagen als we door de uitgestrekte bossen van Les Landes gaan wandelen.
Nicole en Michel vinden dat pelgrims goed verzorgd moeten worden. Dat is tijdens het avondeten te merken. Ze blijft maar steeds eten aanvoeren. Eerst een heerlijke tomatensalade en een couscoussalade.Vervolgens komen de gegrilde worsten en heerlijke krokant gebakken frieten. Alles in grote hoeveelheden. 
Zo nu en dan komt Nicole er even bij zitten en van lieverlee krijgen we haar hele levensverhaal te horen. Christophe zit erbij en zegt niet veel. Eten doet hij niet, want dat heeft-ie eerder al gedaan. Ik krijg de indruk dat hij het toch ook wel leuk vindt, die pelgrims. En dat bijna elke dag. 
Met een veel te volle maag gaan we meteen na het eten naar boven om te gaan slapen. Dat zal nog niet meevallen, vrees ik.
 

https://www.relive.cc/view/1172775132

Foto’s

2 Reacties

  1. Elisabeth:
    15 september 2017
    Ah leuk je was er inderdaad en ook heerlijk gegeten. Heb je de hokken gezien waar alle honden ook zitten, die moeten mee op jacht, vond ik wel een beetje akelig. Ik ga weer snel verder lezen! Straks in Spanje zal alles anders zijn, ben benieuwd hoe je dat gaat ervaren! Bon Chemin Maartijn
  2. Elisabeth:
    15 september 2017
    Fijn ook om te horen dat het met Marc bergopwaarts gaat. So far so good! Hele geruststelling voor jou denk ik!