Dag 55: Pondaurat - Bazas

Ook het ontbijt bij de familie Jamin is weer overvloedig. Ieder een eigen pot koffie, brood, croissants, zelfgemaakte pruimenjam. We gaan volledig aangesterkt weer op pad. We lopen samen naar de kerk. Vanaf daar gaan Dick en Anneke een kortere route via de D12. Ik loop de wat rustigere, maar langere, route van het boekje: de Voie de Vezelay.
Om half elf ben ik na elf en een halve kilometer in Auros. In een prachtig oud bakkerswinkeltje koop ik brood en pain au chocolat, om die laatste vervolgens op een bankje achter de kerk weer op te eten. Als ik daarna verder loop heb ik een prachtig uitzicht over het dal. Een uurtje later loop ik daar beneden en heb ik weer een prachtig uitzicht op het dorp. Intussen kom ik de eerste Palombière tegen. Het is een bijzonder ding. Er zijn allemaal gangen gemaakt met hekken, gecamoufleerd met groene zeilen en hooi. En er zijn allemaal ingenieuze dingen met ijzeren draden hoog in de boom. Ik heb geen idee hoe het allemaal werkt, maar blijkbaar vang je zo een duif. Je kunt maar een hobby hebben.
Ik kom langs een hazelnootboomgaard, waar je constant de noten hoort vallen. Op de grond onder de bomen ligt het bezaaid met hazelnoten. Ik mis ergens een afslag, waardoor mijn routebeschrijving niet meer klopt en ik ergens midden in een enorm dichtbegroeid veld uitkom. Aan de platgetrapte planten kan ik zien dat er eerder mensen hebben gelopen. Misschien dezelfde fout gemaakt? Als ik echt niet verder kan overtuig ik mijn eigenwijze ik om toch maar eens op de navigatie-app te kijken. Dan blijkt dat ik inderdaad een paar honderd meter fout zit. Ik moet helemaal terug naar de weg door hetzelfde onbegaanbare veld en dan over de weg een paar honderd meter terug. Al met al een behoorlijke omweg.
Vandaag is de bruiloft van mijn collega Anouk met haar Leon. Omdat de bezetting op kantoor al zo beperkt is met mij in Frankrijk en Marc in het ziekenhuis en de andere collega's allemaal naar de bruiloft gaan, heb ik aangeboden om de telefoon op te nemen. Ik loop de hele middag met mijn oortjes in om meteen op te kunnen nemen en ik ben erg benieuwd naar de reacties. Maar helaas. Het is vrijdagmiddag en er belt niemand. Wel krijg ik via Whatsapp een live verslag van de plechtigheid door Mark en prachtige foto's. Zo ben ik er toch nog een beetje bij. Anouk en Leon: heel veel geluk gewenst en een fijne huwelijksreis!
Van een afstandje valt Bazas meteen op door de enorme kathedraal die boven dit toch niet zo erg grote plaatsje uit torent. Blijkbaar heeft dit dorp/stadje in het verleden binnen de katholieke wereld een belangrijke functie vervuld, anders bouw je er niet zo'n enorme kerk, lijkt me. Ik haal bij het Office de Tourisme meteen de code voor de gîte en breng daar mijn rugzak alvast heen. Dick en Anneke zijn er al en in het vierde bed op de kamer slaapt een man die vandaag door zijn vriendin op straat is gezet en die een nacht in deze pelgrimsherberg mag slapen. Hij is naarstig op zoek naar werk en naar een slaapplaats voor morgen.
Zonder al dat gewicht op mijn nek loop ik dan weer het stadje in voor de vrijdagmiddagborrel. Nog wat boodschappen doen in de supermarkt en dan maak ik in de gîte een bordje macaroni klaar. Al voor 21.00 uur ligt iedereen te slapen.
Ik blijf nog een tijdje in de keuken zitten om mijn blog te typen, en dan klim ik uiteindelijk ook in mijn bed boven de dakloze man. Ook voor ons is de vraag wat morgen weer zal brengen, maar die onzekerheid is voor ons veel leuker dan voor hem.
 

https://www.relive.cc/view/1174076218