Dag 66: Puente la Reina - Villamayor de Monjardín

Om 6.00 uur is er al volop leven in de slaapzaal. Het is hectisch. Voor het aantal pelgrims zijn er te weinig toiletten en het papier was gisteravond al op. Er zijn twee wastafels waar ongeveer zeven mensen omheen drentelen. Voor mij is dat niet zo'n probleem, maar met name de vrouwelijke pelgrims hebben het er duidelijk moeilijk mee. Mathilda kijkt buitengewoon ongelukkig.
Vandaag loop ik in een bekende omgeving. In 2013 was ik hier met Jeroen, de broer van Rianne. Het is bijzonder dat je soms precies kunt herinneren waar je met wie waarover hebt gesproken. De omgeving triggert de herinneringen. Mañeru is het eerste plaatsje waar ik doorheen kom. Ik koop er koffie met een koek. En er is een rustig toilet. Met papier.
Ik loop een stuk samen met een jonge Duitse vrouw, die op hoog niveau handbal heeft gespeeld. Blijkbaar hebben veel handballers tijdens hun carrière te kampen met botbreuken. Zij heeft haar enkel gebroken en het is eigenlijk nooit echt goed gekomen. Ze had niet gedacht dat ze ooit de camino zou kunnen lopen en nu doet ze het. Eerder heeft ze samen gelopen met een Amerikaanse hiking-coach die de route niet echt uitdagend genoeg vond. Ze heeft hem de sleutels van haar appartement in München gegeven, zodat hij van daaruit in de Alpen kan gaan lopen. De camino maakt mensen blijkbaar ook nog erg goedgelovig. Ik hoop dat ze haar spullen nog terugvindt als ze thuiskomt.
In Lorca was ik in 2013 ook met Jeroen. Er zijn twee bars aan het einde van het dorp en ik herinner me dat Jeroen daar al met een bier aan kwam. Nu houd ik het bij koffie met tortilla. 
Imposant zijn de gieren die in een grote groep boven ons hoofd rondcirkelen. Wellicht wachtend op een pelgrim die het loodje legt.
Rond 12.30 uur ben ik al in Estella, waar we destijds ook bleven. Vandaag ga ik verder, want ik wil uit de drukte. Maar niet voordat ik de kerk en het klooster heb bezichtigd. 
Even voorbij Estella is een bekend fenomeen op de camino: de wijnfontein. In 2013 zijn we daar 's avonds vanuit Estella op badslippers naartoe gelopen. Het was een stuk verder dan we dachten. Nu mag ik het op mijn wandelschoenen doen. En het is natuurlijk mooi om niet 's morgens hier langs te komen, want dan is het nog niet echt borreltijd. Nu wel, maar helaas geeft de wijnfontein weinig wijn. Per dag geeft de fabriek 100 liter wijn en helaas is dat al bijna op. Na een minuut of vijf druppelen heb ik een klein slokje opgevangen. Ik besluit om maar snel door te lopen.
In tegenstelling tot de eerdere twee keren dat ik hier was, ga ik nu niet linksaf door het bos over de berg, maar rechtsaf. 's Middags na twee uur is het opvallend rustig op de Spaanse camino. Blijkbaar zijn veel pelgrims bang dat ze geen slaapplaats meer kunnen vinden als ze niet op tijd binnen zijn. Dus lopen ze in de ochtend en stoppen ze in het begin van de middag. Ik zie alleen nog een groepje dames die vanmiddag nog een klein stukje lopen. De 67-jarige Marilyn uit Vancouver loopt een stukje met me op. Ze kan eigenlijk wel sneller, maar haar reisgenoten hebben allerlei ongemakken aan voeten en benen. 
Het markante gebouwtje van de Fuente de los Moros zie ik nu van dichtbij. Ik herinner me nog dat ik het vanaf de berg aan de andere kant van de weg ook heb zien liggen. Van daar leek het een eenvoudig pad ernaartoe, maar nu weet ik dat je toch behoorlijk moet stijgen om er te komen. In Villamayor de Monjardín kies ik voor de albergue met Nederlandse hospitaleiros. Het is een schitterend gelegen albergue. Ik heb in Estella bij een benzinestation een halve liter koud bier gekocht en dat is gelukkig goed koud gebleven. Mathilda zit op het dakterras van de albergue te genieten van de namiddagzon en het uitzicht, en ik vergezel haar met veel plezier. Met mijn biertje natuurlijk. Albert gaat nog de berg op naar het oude fort, vanwaar je blijkbaar een nog mooier uitzicht hebt. Ik vind het wel gezegend voor vandaag. 
De Nederlandse hospitaleiras (alleen vrouwen) zijn wel aardig, maar ik heb het gevoel dat er wat onderlinge spanningen zijn. Bovendien zijn ze erg gelovig en hoewel ik denk dat ze dat niet op willen dringen krijg ik er toch een beetje een ongemakkelijk gevoel bij. Tijdens het eten krijgt iedereen een versie van het evangelie van Johannes kado. Ik bedank ervoor, want ik heb geen behoefte aan extra gewicht en ik lees de bijbel wel online, mocht ik überhaupt tijd hebben om te lezen. Want daar ben ik in Frankrijk al weinig, en in Spanje helemaal niet meer aan toe gekomen. 
Na het eten is er een meditatie in een aparte ruimte. Een half uur stil zitten op een kussen met mooie muziek op de achtergrond vind ik heerlijk. Maar de steeds herhaalde citaten uit de bijbel er tussendoor hadden van mij niet gehoeven. 
Geheel tot rust gekomen ga ik meteen na de meditatie mijn bed in.
 

https://www.relive.cc/view/1191373029