Dag 80: León (Parador) - Villar de Mazarife

De parador in León is volgens mij met name bekend door de film The Way. Tom (Martin Sheen) trakteert zijn pelgrimsvrienden op een nacht in dit luxe hotel.
Voor het eerst sinds 80 dagen douche ik vandaag ook in de ochtend. Met zo’n hotelkamer laat je zo’n kans natuurlijk niet voorbij gaan. Dan is het tijd voor de volgende luxe: het ontbijtbuffet! Als er al een ontbijt is, bestaat het in de albergues meestal uit automaatkoffie en koekjes. Of als je geluk hebt geroosterde stukjes oud stokbrood met jam. Het ontbijtbuffet hier is overdadig. Het is grappig om rond te kijken naar de andere gasten. Er zijn groepen van ‘hotelpelgrims’, zoals ik ze maar zal noemen. Veelal Amerikanen. Zij laten hun bagage vervoeren van het ene hotel naar het andere en lopen of fietsen dan weer naar hun koffers toe. Op de route herken je ze aan de kleine rugzakjes met de bammetjes voor onderweg. En ‘s avonds in de dorpen wandelen ze rond in keurig schone kleren en op nette schoenen of sneakers, in plaats van de sandalen of slippers waar je de meesten op rond ziet lopen.
Wij zijn getuige van het maken van een lunchpakket. Een Amerikaanse vrouw bouwt na haar ontbijt een enorme sandwich met sla, kaas, tomaat en andere lekkernijen en wikkelt die in een servetje om het vervolgens in haar dagrugzakje te laten verdwijnen. Ik weet niet of dat de bedoeling is van een ontbijtbuffet, maar als we de ontbijtzaal verlaten gris ik met iets minder schuldgevoel nog een appeltje mee voor onderweg.
Als we onze rugzakken inpakken zie ik boven de stad de zon inmiddels opkomen. Met een goed gevulde maag en een mooie ervaring rijker stappen we uit de parador het plein op. Op het plein lopen we meteen Max en Andrea tegen het lijf, die ook in de parador hebben geslapen. Max heeft 12 jaar geleden voor het eerst dit stuk van de camino gelopen en toen heeft hij zich voorgenomen om een volgende keer hier te gaan slapen. Dat is dus gelukt. 
En dan is het tijd voor Riannes eerste stappen op de Spaanse camino. Ze heeft natuurlijk in Frankrijk ook al twee dagen meegelopen, maar in Spanje is het toch een ander soort dynamiek. De eerste twee dagen zullen nog het laatste stukje van de meseta zijn en daarna gaan we een meer bergachtig terrein in. Daar ziet ze eerlijk gezegd wel een beetje tegenop. Laten we het maar van dag tot dag gaan doen. Of liever nog, van stap tot stap.
Het eerste stuk is weer door industriegebied, maar al snel zien we weer de hobbithuisjes met grappige schoorsteentjes. In La Virgen del Camino is het tijd voor een kop koffie. Uiteraard zitten er al pelgrims en lopen er nog meer langs. Rianne krijgt meteen wel een beetje het caminogevoel met al die leuke contacten en reacties. In León hebben we een grote koek gekocht, die we toch maar niet op het terras bij de koffie opeten. Daarvoor zoeken we een bankje iets verderop. Daar kom ik erachter dat ik mijn pelgrimsstaf weer eens heb laten staan, dus ik loop snel zonder rugzak even terug om die op te halen.
Er is een keuzemoment voor de route: ofwel de originele route, die korter is, maar grotendeels langs een weg loopt, ofwel een alternatief dat langer is, maar minder saai. We kiezen voor het laatste. Het zijn nog steeds de kleuren van de meseta, geel en bruin, maar het wordt al minder vlak. 
In Oncina de la Valdoncina heeft een man een rustplaats voor pelgrims gecreeerd. Tegen betaling van een donativo schenkt hij er allerlei soorten drankjes. En hij verkoopt er pelgrimssouvenirs. Rianne koopt een pin van hem. Hij heeft een soort blauwe iglotenten gebouwd. Een ervan is ingericht als toilet en de andere is gewoon leeg. Het doel van die tweede tent is mij niet helemaal duidelijk, maar ik mag met een stift een boodschap op de binnenkant schrijven. Ik maak een verwijzing naar ons 20-jarig huwelijksfeest, dat vandaag echt precies is. Vlak voor Chozas de Abajo merken we dat we toe zijn aan eten. Gelukkig  vinden we aan het begin van het dorp een bankje in de schaduw, waar we gezellig samen een broodje eten. Daarna lopen we door naar Villar de Mazarife, waar we voor vanavond een slaapplaats gaan zoeken. Volgens de Camino-app zijn er drie mogelijkheden. Onze eerste keuze blijkt vol, dus we lopen terug naar de Albergue San Antonio de Padua. Deze albergue heeft een grote tuin met ligbedjes, dus als we ons bed hebben gevonden (overigens een tweepersoons bed met bovenburen), drinken we op het gras lekker een biertje. Daarna lopen we het dorp in voor wat boodschappen. Bij de albergue Tio Pepe, waar we dus niet meer terecht konden, treffen we we Mat, Fiva, Jane, Laura en Anais, waarmee we ons huwelijksfeestje vieren. We proberen een tafel voor zeven te regelen, maar er worden steeds anderen voorgelaten. Als ze uiteindelijk een tafel buiten voor ons gaan dekken blijkt dat er haast geen keuze meer is in de gerechten op de kaart. Tot woede van de serveerster besluiten  we naar de andere horecagelegenheid te verhuizen. Daar duurt het ook nog wel even voor er eten is, maar we hebben in ieder geval het idee dat ze daar hun best voor ons doen. Het is inmiddels ver na 21.00 uur voor we eten hebben, maar dan is het wel ontzettend lekker. En zo blijft het nog lang onrustig in Villar de Mazarife.
 

https://www.relive.cc/view/1213261452