Dag 83: Rabanal del Camino - Molinaseca
6 oktober 2017 - Molinaseca, Spanje
Voor een paar euro krijg je een ontbijt in de albergue. Tostada (dat zijn grote boterhammen die volgens mij met een beetje olijfolie worden geroosterd op een bakplaat) met jam en koffie. Als we tegen 8.00 uur de herberg verlaten is nog een beetje donker. Een van de eersten die we tegenkomen is Laura. Het is dus blijkbaar niet gelukt om vroeg op te staan en de zonsopkomst te zien op Cruz de Ferro. We lopen met zijn drieën over het pad. Het gaat meteen behoorlijk omhoog. Vandaag gaan we dan ook naar het "dak" van de camino. Cruz de Ferro ligt op 1504 meter hoogte en even verder ligt Collado de las Antenas op 1515 meter. Dat is nog bijna 100 meter hoger dan mijn hoogste punt in de Pyreneeën.
We blijven even stilstaan om de zon op te zien komen achter ons. Het is een betoverend mooie zonsopkomst. Als we aankomen bij Foncebadón, stopt daar net een taxi die een pelgrim met zijn rugzak af komt zetten. En niet veel later stopt er een touringcar die een hele lading "pelgrims" komt lossen. Zo kan het dus ook. Afijn, ieder zijn eigen camino. Later praat ik met de dames uit de bus. Het zijn Amerikanen die de laatste 100 kilometer helemaal gaan lopen, maar daarvoor een aantal kleine stukjes lopen rond de belangrijkste plaatsen op de camino. Vanaf hier is het nog maar een klein stukje naar Cruz de Ferro.
Na de koffie en een gedeeld stuk tortilla (ze hadden er nog maar één...) gaan we dit laatste stukje lopen. Gisteravond heb ik de steen die ik van huis heb meegenomen al opgediept uit mijn rugzak. Het is maar een klein steentje, maar met een grote emotionele lading. Het idee van Cruz de Ferro is dat de steen, die je er achterlaat symbool staat voor alles wat je achter je wilt laten na de camino. Ik voel het steentje in mijn zak tegen mijn been. We komen aan bij het kruis tegelijk met de Amerikaanse dames. Ze hebben een gids die op toeristische wijze uitleg geeft over deze plek. Ik vind dat lastig. Ik heb het gevoel dat ze mijn camino aan het verstoren zijn. Loslaten, die negatieve gedachte, Martijn! Ik loop stoïcijns door de groep toeristen heen en beklim de enorme stapel stenen die hier door de eeuwen heen door de pelgrims is gevormd. Ik voel de beladenheid van deze plek en als ik bij de paal sta beginnen de tranen te stromen. Ik weet niet precies waarom. Ik besef hier wel eens te meer dat ik dat hele eind van Gestel naar hier gelopen ben, en daarom voel ik me trots. Misschien daarom.
Het steentje wordt op de grote hoop gegooid. En ook de schelp die ik op de eerste dag van mijn tocht van mijn peetoom Kees en peettante Dinie heb gekregen en die dus ook de hele reis meegemaakt heeft. Rianne en ik zitten nog even op een bankje te kijken naar alle medepelgrims die allemaal op hun eigen manier dit bijzondere moment beleven. Dan gaan we toch maar weer verder. Laura blijft achter. Ze is er nog niet klaar, blijkbaar.
Onderweg naar het echt hoogste punt komen we door een verlaten gehucht met allemaal bouwvallen. Ik herken het nog van 25 jaar geleden, toen ik hier op mijn fiets langs kwam. Alleen is er tegenwoordig één bouwval bewoond. Een oude man heeft er een bijzondere plek voor pelgrims van gemaakt. Kilometeraanduidingen naar allerlei plaatsen in de wereld, een souvenirwinkeltje en een enorme hoop rommel, waar deze man met zijn hond tussen leeft. Rianne koopt er een armbandje.
Vanaf de Collado de las Antenas gaat het pad omlaag. En het is een lastige afdaling. Veel rotsachtige paadjes met losse stenen. Voor Rianne is dit niet haar favoriete parcours. We hebben dan ook veel tijd nodig om beneden te komen. Pas na vijf uur 's middags bereiken we op ons tandvlees Molinaseca. We twijfelen of we naar de albergue lopen of dat we een eigen kamer gaan zoeken. We proberen eerst het laatste, maar dat valt niet mee. De mevrouw van de tabakszaak belt voor ons naar verschillende adressen, maar alles is vol. Maar dan blijkt er nog een private albergue te zijn, die niet in de boekjes staat. We gaan er kijken en er is plaats. Midden in het dorp. We krijgen zelfs een semi-eigen kamer. Met schotten hebben ze hier namelijk allemaal kamertjes gecreëerd en achter het laatste schot staat één stapelbed.
Na het gebruikelijke biertje op het terras en het wassen van onszelf en de kleren gaan we op zoek naar wat eten. We vinden een restaurant met een terras, waar de Engelse Steve net zijn hoofdgerecht op heeft. We mogen bij hem aanschuiven en we hebben een ontzettend lang en gezellig gesprek. En dat is maar goed ook, want het eten laat lang op zich wachten. De eigenares is zowel kok als serveerster, en dat is een drukke baan. Maar we eten er wel ontzettend lekker.
Onderweg terug naar de albergue kopen we nog een flesje wijn, dat we zo stil mogelijk in ons eigen kamertje opdrinken. Licht en geluid gaan hier wel over de schotten heen en blijkbaar zijn we toch niet stil genoeg, want als we even naar de wc zijn doet een geïrriteerde mede-pelgrim het licht uit. Nou ja, dan maar slapen.
