Dag 10: Leffe - Givet
25 juli 2017 - Givet, Frankrijk
Ik sta op tijd op want ik wil ook wel weer de Lauden bijwonen. Dat is het ochtendgebed van de paters. Maar helaas is de keukendeur dicht. En ze luiden wel enthousiast de klok, maar de voordeur van de kapel is ook gewoon gesloten. Nou ja, dan doen ze het maar lekker zonder mij.
Voor het ontbijt is de deur gelukkig wel open. Père Bruno komt er gezellig bij zitten voor een praatje en om de stempels te zetten in onze credentials. Hij ramt die stempel zowat door de tafel heen.
Tryggve heeft gevraagd of ik het leuk vind om vandaag samen met hem te lopen. Dat vind ik, dus we starten samen. We lopen eerst even Dinant in voor een bakker. Dinant is wereldwijd bekend door haar beroemde inwoner van weleer: Adolphe Sax. Hij heeft de saxofoon bedacht en dat zal je weten ook. Overal in de stad staan saxofoons. In allerlei dessins en maten. Daarna lopen we langs de Maas. Niet over een jaagpad, zoals gisteren, maar door het bos. Het pad loopt ook langs een rotswand over een richel van misschien 40 centimeter. Op zich breed genoeg, maar als je zo'n rugzak op je rug hebt ben je topzwaar, dus een beetje spannend is het wel.
Als je naast of achter elkaar wandelt praat dat gemakkelijk. En bijna ongemerkt gaan die gesprekken ook al heel snel de diepte in. We hebben allebei zo onze redenen om deze tocht te maken en de gesprekken zijn dan ook - voor mij althans - enorm waardevol.
Als we langs een soort van haventje aan de Maas lopen zie ik een man naast zijn boot de ketting van zijn fiets smeren. Ik zie aan de vlag aan zijn boot dat hij uit de UK komt dus ik zeg goodmorning. Hij vraagt meteen of wij Engels zijn. Er ontstaat een gesprek en ik vraag of hij het goed vindt dat we er even bij komen zitten. Hij biedt ons koffie aan en het gesprek dat daarna ontstaat is zo bijzonder en persoonlijk dat ik het niet gepast vind om dat hier uitgebreid te vertellen. In een notendop gaat het erover dat de mens, hoe goed hij het ook getroffen kan hebben, soms behoefte heeft om het met iemand te delen. En als dan niet lukt kan dat zeer frustrerend zijn. Het meest bijzondere vind ik dat een man van 38 met een man van 66 een bijna therapeutisch gesprek kan hebben. En een man van 49 die daar zo af en toe wat aan toevoegt. Dit alles leidt ertoe dat wij uiteindelijk een rondleiding krijgen over zijn boot. Werkelijk prachtig. We gaan als een soort van vrienden uit elkaar terwijl we elkaar een uur geleden nog nooit hadden gezien. Hoe bijzonder kan het zijn op de camino.
Tryggve en ik raken over deze ontmoeting niet uitgepraat en we missen dan ook volledig de routeaanduiding die ons naar de andere oever stuurt. We lopen een prachtig pad langs de oever van de Maas en Tryggve zoekt naar een plek waar we kunnen zwemmen. Op mijn navigatie-app zie ik dat we op een doodlopende weg zitten, die bij de Maas eindigt. Of we gaan daar zwemmen, of we moeten terug, zeg ik. Om te zwemmen is de plek volgens Tryggve nog steeds niet ideaal, maar gelukkig gaat er nog een klein paadje langs de Maas verder, dat op mij app niet te zien is. De reden daarvoor wordt als snel duidelijk, want het paadje wordt steeds smaller en gaat op een gegeven moment bijna verticaal omhoog. Wij doen net alsof we geen rugzakken op hebben en klauteren op handen en voeten tegen de wand omhoog. Na veel inspanningen bereiken we een wei, waar we doorheen wandelen en uiteindelijk de weg bereiken, ongeveer op de grens van België en Frankrijk.
Tryggve loopt het stuk van de camino van Luik naar Givet. Hij moet dat nog inhalen, want de vriendengroep waarmee hij in etappes de camino loopt is in Luik gestart en hij is pas in
Givet aangehaakt. Als we dus samen Givet binnenlopen is dat hiaat in de route opgelost en dat moet gevierd. We gaan bier drinken bij de kroeg waar Tryggve destijds is gestart. Hij weet nog dat het toilet niet in de kroeg zelf is, maar in de straat om de hoek. Ik bedoel maar.
Na een paar 'Karmelieten' besluiten we dat het beter is als we eerst de tent gaan opzetten op de camping. We zijn te laat om bij de receptie van de camping in te checken, dus we zoeken een plekje en zetten daar onze tentjes neer.
Dan gaan we terug de 'stad' in om te eten en daarna nog een biertje te drinken.
Morgen moet ik weer alleen verder en na deze geweldige dag samen voelt dat als een lastig ding. Maar de camino is de camino en zal wel weer met nieuwe leuke dingen komen!
