Dag 20: Sézanne - Méry-sur-Seine
4 augustus 2017 - Méry-sur-Seine, Frankrijk
Ik ben weer als een van de eersten uit mijn tentje op deze camping. Alleen de schoonmaakster van de toiletgebouwen is er ook al. Ze wijst me op een heel bijzondere vlinder in een wasbak. Ik heb er een foto van gemaakt. Op zich heeft het beest een bijzondere camouflage, maar dan moet je niet in een wasbak gaan zitten.
Vanaf de camping loop ik meteen linksaf het bos in. Langs de trimbaan, die ik nog ken uit de jaren '70 in Nederland. Zijn die er bij ons ook nog? Ik sla de baan over, ik krijg nog beweging genoeg vandaag. De voet doet het prima, de schoenen kunnen weer een paar honderd kilometer mee, ultreia!!
De trimbaan hebben ze hier dan misschien nog niet afgedankt, de spoorbaan wel, waar ik kilometers en kilometers langs wandel. De baan is op veel plaatsen helemaal overwoekerd en door de natuur teruggenomen.
In Anglure verlaat ik even de route om brood te kopen. Helaas ben ik er net na één uur en de bakker houdt van 13.00 uur tot 16.00 uur middagpauze. Het dorpje heeft wel een prachtige oude watermolen en met veel geweld komt het water door het dorp heen. Toch wel de moeite waard om een stukje om te lopen.
Verderop op de route loop ik langs het volgende afgedankte transportsysteem: het kanaal de Haute Seine. De Seine meandert hier door dit gebied en in de eerste helft van de negentiende eeuw hebben ze er een heel nieuw kanaal naast gegraven. Helaas is er geen uitweg naar het zuiden dus in 2003 is de commerciële vaart helemaal gestopt en nu ligt het daar maar. Net als die spoorlijn. Maar je kunt er wel mooi langs lopen en dat doe ik dan ook.
Het is wel een zware dag. De rugzak zit de hele dag niet lekker en het is warm op de stukken in de volle zon. En uiteindelijk loop ik vandaag 35 kilometer. Op een of andere manier is het laatste stuk van de dag altijd zwaar, of je nu 15 of 35 kilometer loopt.
Ik heb mij vanavond aangemeld om te slapen in het parochiecentrum, en daarvoor moet ik mij wenden tot de Broeders Marianisten. Rianne vroeg of dat de broeders zijn die Marianne (zo heet mijn moeder) aanbidden, maar dat bleek niet het geval. Ik doe dat overigens wel. Ik had gezegd dat ik er rond 17.00 uur zou zijn en het was pas iets over vieren, dus ik stap eerst binnen in het plaatselijke restaurant/hotel, waar ik door (vermoedelijk) de plaatselijke dorpsgek meteen wordt geinformeerd over het wel en wee van de broeders. Gelukkig begrijp ik niets van zijn gewauwel, dus ik ga - na het leegdrinken van mijn biertje - redelijk onbevangen richting het parochiehuis. In de achtertuin maak ik kennis met broeder Jean, die de moestuin bewerkt. Ik moet hem iets aangeven, maar ik snap niet wat, en uiteindelijk stampt hij zelf licht geirriteerd uit de tuin om het tegeltje te pakken waar de courgette op moet komen te liggen. De kennismaking verloopt verder alleszins hartelijk. Jean woont er samen met een medebroeder, die op dit moment in Parijs is voor een conferentie, dus Jean is even alleen. En Jean vindt het volgens mij wel fijn dat er dan iemand anders is, waar hij zijn verhaal tegen kan doen. Hij vraagt of ik katholiek ben, en na een bevestigend antwoord, of ik Frans kan lezen. Want dan kan ik mooi samen met hem het avondgebed doen, dan hoeft-ie dat niet alleen te doen. Dus om 18.45 uur sta ik fris gedoucht in de gebedsruimte. Ik krijg een gebedenboek en Jean vertelt me precies wat ik moet oplezen en wat niet. Ik begrijp de teksten nog niet voor de helft, maar dankzij de lessen van de heer Rooijmans en mevrouw De Kruijff op Beekvliet kan ik toch redelijk doen alsof. Blijkbaar ben ik geslaagd, want hij vraagt of ik morgen ook het ochtendgebed weer mee wil doen.
Na het gebed heeft Jean nog even nodig om het avondmaal te bereiden. Ik ga even naar boven en ik hoor beneden geregeld het geting van de magnetron. De maaltijd begint met soep, met veel vermicelli. Vervolgens is er een voorgerecht: een tomaten/komkommersalade met een prima dressing. En het hoofdgerecht bestaat uit een soort omelet van eieren met macaroni, wat overigens verrassend goed smaakt, en daarna een wat minder definieerbaar bakje met aardappelen en kapotgekookte boontjes en macaroni, waarschijnlijk in een poging om mij in ieder geval voldoende vitamines en koolhydraten te laten eten. Het ziet eruit alsof het al een keer gegeten is, dus dat laatste bakje had hij gerust achterwege kunnen laten, maar voor de vorm eet ik er toch wat van. Alle gangen gaan overigens gewoon uit hetzelfde bord, maar dat ben ik inmiddels gewend want dat was bij de zusters in de Foyer ook het geval.
Jean is een voetballiefhebber en hij geeft de Nederlandse dames zeker meer kans dan de Deense. En voor de transfer van Neymar heeft hij begrijpelijkerwijs geen goed woord over. Maar dan wordt al het Frans praten me wat teveel en ga ik toch maar lekker naar boven. Het is sowieso al vermoeiend en zeker na 35 kilometer lopen. Ik beloof om morgenochtend om 7.00 uur weer in de gebedsruimte te zijn en ga dan lekker slapen.
