Dag 13: Rocroi - Signy l'Abbaye

De dag begint alweer op tijd met een ontbijtje samen met Anneke en Dick. Zij vertrekken als eersten en ik bezoek zoals gewoonlijk eerst nog de bakker. Het landschap is heel afwisselend. Eerst door de velden en dan een lange rechte weg door het "Forêt Domaniale". Ik haal Dick en Anneke in bij een mooie picknickplaats bij het begin van een dorpje, vlak voor een brug over een riviertje. Allemaal heel idyllisch dus. Twee dorpjes en ruim 5 kilometer verder, bij l'Echelle, vinden Dick en Anneke het tijd om te gaan lunchen. Ik vind het nog wat te vroeg, dus ik besluit door te lopen. Juist op dat moment duikt in de achtergrond nog een pelgrim op: Isabelle. Er vindt een vrolijke kennismaking plaats. Terwijl Dick en Anneke zich op een matje neervlijen aan de voet van de kerk loop ik er een rondje omheen. Er is een kerkhof, althans er was ooit een kerkhof. Nu liggen de kruisen scheef en zijn sommige afdekplaten gedeeltelijk eraf geschoven. Een paar dagen geleden had ik nog over Diorama, maar nu komt op een of andere manier de Dance Macabre van Camille Saint-Saëns in mij op. Ik zou denk ik niet zo snel aan de voet van deze kerk gaan wildkamperen.
Ik loop nog een stuk samen op met Isabelle, maar dan splitst de route. We kunnen de Via Campaniensis volgen of de GR-route. De eerste is 1,4 km langer, en de andere kan door modderpaden nogal eens slecht begaanbaar zijn. Ik kies voor de eerste en Isabelle gaat het risico aan. Mijn route is overigens niet helemaal zonder modderpaden, maar wel prachtig door de bossen met wildebloemenvelden en prachtige paddestoelen, die - in close-up gefotografeerd - ook weer aan de Efteling doen denken. 
Ik lunch aan de voet van het monument in Aubigny-les-Pothées. Zoals je wellicht weet heeft elk dorp hier wel een monument voor de slachtoffers van met name de eerste wereldoorlog. Wat een drama moet dat geweest zijn. De monumenten zijn zeer verschillend, sommige strak en ingetogen, bij andere zijn ze helemaal los gegaan. Tot blauw geschilderde soldaten in volledig gevechtstenue toe.
Als ik uit het bos kom moet ik een stuk door de wei. Er zijn speciale poortjes waardoor wandelaars op de wei kunnen komen. In de beschrijving staat dat ik ergens tussen twee weilanden moet lopen. Ik heb wel een poortje gezien, maar de wei liep wel lekker en aan het uitgesleten voetpad gezien hebben meer mensen dat gedacht. Het kan ook zijn dat het pad zo uitgesleten was omdat de meeste mensen het pad heen en weer hebben gelopen. Ik kan er namelijk verderop echt niet meer uit. Hier is weer een keuzemomentje: gaan we een paar honderd meter terug of onder het prikkeldraad door. Ik kies natuurlijk het laatste, maar met rugzak om gaat dat in ieder geval niet lukken, dus als ik een plek heb gevonden waar het prikkeldraad niet te laag hangt en er ook geen koeien hun behoefte hebben gedaan, duw ik eerst mijn rugzak onder het prikkeldraad door en rol er daarna zelf achteraan. 
In Signy l'Abbaye koop ik een blikje cola in de plaatselijke epicerie en vraag naar de camping. De mevrouw moet even goed nadenken en stuurt me dan het dorp uit, naar de nieuwe camping municipal, die blijkbaar sinds twee weken open is. "Avec piscine!", zegt ze er trots bij. Dick en Anneke hadden het 's ochtends nog over die aardige camping midden in het dorp, maar die is blijkbaar gesloten. Er is geen enkele aanduiding waaruit het bestaan van een camping zou kunnen blijken en als ik zo'n anderhalve kilometer verder gesjokt ben begin ik mij af te vragen of dit wel goed is. Ik houd een auto aan, waarvan de chauffeur het eigenlijk ook niet weet en die houdt weer een andere auto aan, die het wel weet. Ja, de camping is verderop en is inderdaad pas open. Uiteindelijk nog eens 500 meter verder doemt een een groep gebouwen op. Er is een soort avontuurlijk klimpark en een kartbaan en een midgetgolfbaan en een zwembad en ja, er staan op het grasveld ook een paar tenten en caravans. Het kost even moeite om de receptie van de camping te vinden, maar dat blijken twee jongens van ik schat een jaar of 12 te zijn, die achter een tafeltje bij het zwembad zitten en overigens met de beste bedoelingen in heel snel Frans proberen uit te leggen hoe het allemaal in elkaar zit.
Dick en Anneke zijn er natuurlijk niet. Ik lig uitgeteld, na ruim 36,5 kilometer, op het gras en raak in gesprek met de achterburen. Ja, zij waren vanmiddag ook bij de oude camping, maar daar mochten ze met de auto niet meer op. Alleen pelgrims te voet zijn daar nog toegestaan. Ja, er stond al een tentje met twee grijze mensen. Ik kan enkele niet zo pelgrimsachtige uitroepen niet onderdrukken. De jongens zien mijn lichte wanhoop en bieden aan om mij met de auto terug te brengen naar het dorp. Ik vraag aan de jongens van de "receptie" mijn vijf euro terug en stap in de auto bij Herbert, die mij in no time aflevert bij de inmiddels opgeheven, maar blijkbaar dus nog niet helemaal gesloten camping.
Er zit een man bij een caravan die waarschijnlijk door de gemeente is ingehuurd om iedereen die er niet mag staan weg te sturen en om een oogje in het zeil te houden. Dat laatste viel overigens nog niet mee, want hij zat de krant te lezen met een enorm vergrootglas. Horen kon hij ook niet echt goed, dus ik vraag mij wel af hoe die sollicitatieprocedure daar is gegaan. Blijkbaar zijn zien en horen geen basiscompetenties voor een bewaker in Frankrijk, althans niet in Signy l'Abbaye. 
Afijn, na een paar biertjes en een grote pan mosselen met friet is het leed allemaal weer snel geleden. Rond een uur of elf kom ik terug bij de tent. De bewaker zegt de volgende ochtend dat hij mij niet heeft horen terugkomen :)
 

https://www.relive.cc/view/1105620062