Dag 15: Château Porcien - Reims

Eigenlijk hadden de bouwers van de gîte bij de oplevering zelf een keer een nacht met zijn zevenen in deze ruimte moeten slapen. Dan waren ze erachter gekomen dat de bedden niet optimaal zijn. En dan met name het piepen en kraken bij iedere beweging. Als je met zeven personen slaapt, beweegt er nog allicht eens iemand. Dat produceert dan een geluid waardoor de anderen weer wakker worden. Ik wel in ieder geval.
Ik heb dus niet zo heel goed geslapen. En omdat we vandaag zo'n lange tocht voor de boeg hebben, besluit ik om kwart voor zes dat het welletjes is en piep en kraak ik zelf van mijn stapelbed af. 
Om half zeven stap ik de gîte uit. Het nadeel van zo vroeg vertrekken is, dat er dan nog geen bakker open is, dacht ik gisteren, dus ik had nog een extra baguetje bij de Carrefour gescoord. Maar tot mijn verbazing kom ik langs twee bakkers, die allebei al open zijn!
Het lopen gaat voorspoedig. In La Loupe-sur-Champagne komt er een vrouw uit een zijstraat, juist als ik eraan kom. Met harde stem verwelkomt ze mij en vraagt of ik zin heb in koffie. Een van de wetten van het pelgrimeren is dat je nooit afslaat wat je wordt aangeboden, dus ik neem de uitnodiging aan. Anneke had overigens al voorspeld dat dit zou kunnen gebeuren, want vorig jaar zijn ze daar ook binnen gehaald. Ik vermoed dus dat het niet echt toeval was dat ze uit die straat kwam, maar dat ze daar al minstens een half uur op de hoek heeft staan wachten om mij als eerste pelgrim te verwelkomen. De mevrouw is van oorsprong Pools, Polonaise dus, en haar moeder woont nog in Polen en is 97. Ze laat allerlei foto's zien van pelgrims die daar al geweest zijn. Ik krijg koffie en koekjes en net als ik het tweede kopje heb gehad komen Anneke en Dick langs. De mevrouw Polonaise springt naar buiten en ook zij worden hartelijk ontvangen. Ik maak gebruik van de aanwezigheid van nieuwe toehoorders en stap snel weer op.
Onderdeel van mijn outfit is een houten pelgrimsstaf, die ik vaak aan speciaal daarvoor bedoelde lussen aan mijn tas hang. Zo zit hij niet in de weg en hoef ik dat ding niet constant vast te houden. Het is zelfs wel handig, want als ik even mijn pet af wil doen, fungeert de stok als kapstok.
Als ik ruim over de helft naar het volgende dorp ben, doe ik mijn pet af en hang die aan de kapstok. Tenminste, dat was de bedoeling. Maar er is geen kapstok. De schrik slaat me om het hart. Mijn staf laten staan bij mevrouw Polonaise! Wat nu?
Ik besluit door te lopen naar het volgende dorp en daar te wachten op Dick en Anneke. Wellicht hebben zij hem zien staan en nemen ze hem voor me mee. Terwijl ik zit te wachten komen er verschillende mensen langs die mij allemaal wijzen op de mogelijkheid om op het kerkhof water te pakken. Maar ik heb water genoeg. Ik wil mijn staf terug. Dat vertel ik tegen een man die onmiddellijk aanbiedt om met mij terug te rijden. Als Dick er even later aan komt blijkt dat hij de staf ook niet heeft zien staan, dus ik maak graag gebruik van het aanbod. Twintig minuten en een gezellige Franse conversatie later stap ik weer verder, met (kap)stok.
In Bazancourt is inderdaad alles uitgestorven. Op een bankje bij de rivier midden in het dorp eet ik mijn lunch en is het nog ruim 17 kilometer naar Reims. Het is een enorm lange saaie weg om te lopen. Al heel snel kun je de kathedraal zien liggen, maar dan duurt het nog wel heel lang voordat je er bent. Op mijn tandvlees kom ik na 41,5 kilometer aan op het plein voor de kathedraal. Ik haal een stempel in de kathedraal en zoek een terras op. Ik bestel een bier, maar blijkbaar zeg ik iets verkeerd, want de barman doet eerst iets van sterke drank in het glas. Het is best lekker, maar dadelijk nog maar een gewoon biertje. Zoals zo vaak raak ik op het terras aan de praat met Nederlanders. Zij bieden mij een drankje aan en voordat ik het weet staat er nog zo'n zelfde voor mijn neus. Afijn, ook dit gegeven paard kijk ik niet in de bek, dus met twee van die jongens achter mijn kiezen strompel ik verder naar de jeugdherberg.
Een douche en even rusten doet wonderen, maar ik ga toch nog weer even terug de stad in, want ik moet toch iets eten en ik had mij de hele dag al verheugd op de MacDonalds, die in Reims ongetwijfeld aanwezig is. 
Na nog een echt gewoon biertje op het terras met de damesvoetbalwedstrijd Engeland-Frankrijk op televisie duik ik uiteindelijk doodmoe mijn bed in.
 

https://www.relive.cc/view/1108996689