Dag 16: Reims - Rilly-la-Montagne

Het snelle lopen van eergisteren en het verre lopen van gisteren lijken toch hun tol te eisen. Gisteren tijdens het wandelen had ik al behoorlijk last van een pees op de wreef van mijn rechtervoet, en een nachtje rust heeft dat niet doen verdwijnen. Het is dus spannend hoe het vandaag zal gaan. Gelukkig hoef ik maar een kleine 15 km, omdat ik had bedacht in de ochtend Reims nog eens wat beter te bekijken. 

Het ontbijt in de jeugdherberg is Frans, dus wat kariger dan in Namen. Er is geen kaas of vlees voor op het brood, of gekookte eitjes, maar alleen boter en jam. En er zijn cornflakes, melk, jus d'orange en koffie. Op zich prima dus.

Na het ontbijt geef ik mijn voet nog wat rust en dan ga ik toch maar even de stad in. Ik heb in de gîte in Château-Porcien het blokje van de telefoonoplader in het stopcontact laten zitten, dus ik kan nu niets meer opladen. Gisteravond heb ik in een bar/tabac al een vervanger gevonden, maar ik vind het wat lastig om van één zo'n ding afhankelijk te zijn, dus ik ga op zoek naar een exemplaar met een kabeltje erbij. Na een bezoek aan de kathedraal vind ik na lang zoeken uiteindelijk een winkel waar ik er voor € 13,00 een vind. 

De kathedraal is mooi, maar toch deed het mij gisteren meer. Zou het zo zijn dat je een kathedraal mooier vindt als je heel ver gewandeld hebt? En door de vermoeidheid de emoties sneller opspelen? Ik maak natuurlijk een foto van de beroemde glimlachende engel in het linker voorportaal en ik maak nog een ronde door de kathedraal. Dan lijkt het mij beter om mijn voet niet al te veel extra te belasten en ga ik terug naar de jeugdherberg om mijn rugzak op te halen.

Als ik in de hal van de herberg mijn spulletjes sta in te pakken valt mijn oog op een automaat die een beetje verscholen staat. Het blijkt dat daarin allerlei electrische spulletjes zitten, waaronder uiteraard ook zo'n USB-adapter. Grrrr, dat had me een hoop tijd en loopafstand met deze pijnlijke voet gescheeld.

Ik besluit vooral voorzicht te starten. Gelukkig gaat de route het eerste stuk langs een kanaal, dus dat is mooi vlak. Ik heb de veters van mijn rechterschoen zo los mogelijk gestrikt om geen druk uit te oefenen. Het blijkt dat ik met relatief weinig pijn kan lopen als ik kleine passen zet. Maar met veel kleine passen kun je ook in Santiago komen, dus we gaan er maar voor. In het eerste dorp na Reims is geen bakker, maar een vriendelijke Fransoos verwijst me naar een verderop op de route gelegen groot winkelpark, waar ook een bakker zit. De bakker is inderdaad snel gevonden, maar de buurman trekt eigenlijk meer mijn aandacht. En dan bedoel ik niet Hans Anders, die ik overigens heel vaak zie hier in Frankrijk, maar de winkel "Mille et une bières". Ik kan het niet laten om deze 'snoepwinkel' even binnen te wandelen, maar mijn rugzak biedt onvoldoende ruimte om iets van mee te nemen. Ik vraag me overigens af of iemand wel eens heeft nageteld of de naam van de winkel klopt.

Bij het volgende dorpje, Trois-Puits, loop ik langs de eerste wijngaarden. Ik loop nu echt de Champagnestreek in. Je ziet in de volgende dorpen aan de huizen dat deze streek veel welvarender is. De huizen zijn mooi afgewerkt, er is geen rommel meer te vinden, de auto's zijn luxer en minder gedeukt. 

Het dorp waar ik ga slapen, Rilly-la-Montagne, zie ik al liggen als ik tussen de wijngaarden door over de heuvel kom. Het ziet er pittoresk uit. Het eerste reclamebord van een champagnehuis dat ik zie is van H & J Fagot. Toevallig is dat nou precies waar ik heen moet voor mijn overnachtingsadres. In gedachten zie ik de flessen champagne al in de koelkast staan. 

Mevrouw Fagot is een strenge dame, die duidelijk gewend is om het druivenplukpersoneel kort te houden. Dat doet ze dus ook met pelgrims die komen logeren. Het woonhuis en kantoor van de familie Fagot is aan de Allée Dom Perignon, maar het pelgrimsonderkomen is elders in het dorp. Door een loods met landbouwwerktuigen komen we via een betonnen trap in het 'appartement'. Het is wat gedateerd, maar ik krijg de beschikking over een slaapkamer met twee brede bedden, een ruimte met douche, toilet en wastafel en een verblijfsruimte met lange tafels en banken. Ik vermoed dat dit appartement met name tijdens de druivenpluk dienst doet voor het bedrijf, en dat mevrouw Fagot er in de rest van het jaar pelgrims laat slapen. Voor € 16 per nacht, veel minder dan de kosten van een fles champagne. Er is wel een koelkast, maar helaas zonder champagne.

Ik neem een douche en was mijn kleren, en dan ga ik snel naar de bar verderop in het dorp voor een biertje en wat eten. De uitbaters van de plaatselijke supermarkt zijn namelijk met vakantie, en na morgen de bakker ook. Daar zou ik verderop in Frankrijk nog wel eens vaker last van kunnen krijgen. In de bar serveren ze een croque monsieur chèvre, een tosti met gesmolten geitenkaas er bovenop. Heerlijk, maar onvoldoende voor een avondmaal, dus ik haal op de valreep bij de bakker nog een stokbroodje met salade en tonijn. Dat eet ik op als ik terug in de gîte ben. Op dat moment barst er ook een enorm onweer los. De voorspelingen zijn dat de onweersbuien de hele nacht kunnen duren tot morgen in de ochtend.

Ik heb via facetime nog even contact met Rianne, die me even virtueel 'rondleidt' door mijn eigen achtertuin. Toch een raar idee dat ik na iets meer dan twee weken al zover van huis ben. Onder begeleiding van donder en bliksemflitsen duik ik mijn tweepersoons bed in.

https://www.relive.cc/view/1110406456