Dag 17: Rilly-la-Montagne - Épernay
1 augustus 2017 - Épernay, Frankrijk
Ik word wakker van de donder en de harde regen. Op buienradar zie ik dat dit het begin is van een enorme onweersbui en dat die rond half negen voorbij zal zijn. Dat is lastig, want ik heb met mevrouw Fagot afgesproken dat ik om 8.00 uur de sleutel weer bij haar inlever en in ruil daarvoor mijn credential terugkrijg (dat is slim, ze weet dat dat zo'n beetje het meest waardevolle ding voor de pelgrim is). En mevrouw Fagot is denk ik niet van de Brabantse kwartiertjes, laat staan halfuurtjes. Ik besluit haar om tien voor acht te bellen. Gelukkig stemt ze in met een half uur uitstel. Ze biedt wel aan om me naar de trein te brengen, maar daar moet ik om grinniken. Dat zou ik nooit over mijn pelgrimshart kunnen verkrijgen. Ik maak uit haar verhaal op dat je door een station verder met de trein te gaan een barre tocht door een woud op een enorme heuvel kunt voorkomen. Ik sla dit aanbod vriendelijk af, want dat kan ik natuurlijk niet over mijn pelgrimshart verkrijgen.
De buienradar had gelijk en het is dus vrijwel droog als ik vertrek. Bij de bakker staat nog niemand achter de toonbank en dat geeft me de gelegenheid om de geur van vers gebakken brood diep te inhaleren. Mijn opa was vroeger bakker en altijd als ik vers gebakken brood ruik waan ik mij weer als een klein jongetje in die bakkerij met die enorme ovens en machines.
Het is inderdaad wel een redelijk heftig klimmetje de berg op. En nu wordt mij duidelijk dat de trein op een Diorama-achtige manier door een tunnel in de berg heen rijdt. Dan snap ik het verhaal van mevrouw Fagot, maar ik had de wandeling door het regenfrisse ochtendwoud niet willen overslaan. Bovenop de berg staat een soort put, waar ik een foto van maak. Ik denk dat het de ontluchting is van de spoorwegtunnel.
In de volgende dorpen vallen mij de wasplaatsen op, waarbij ze vergeten zijn de was mee te nemen. Het zal wel een doel hebben, maar ik weet niet welk.
De route is vandaag weer mooi en afwisselend: bossen en wijngaarden. In Hautvilliers is het druk (althans in vergelijking tot andere plaatsen waar ik doorheen kom; meestal kom ik niemand tegen). Ik zie twee horecagelegenheden met mensen op het terras en er rijden campers en auto's met buitenlandse kentekens. Waarschijnlijk onder meer vanwege de mooie abdijkerk, waar Dom Perignon (1639-1715) begraven ligt. Hij heeft zo'n beetje de champagne uitgevonden, dus geen wonder dat ze hem hier in ere willen houden.
Door de wijngaarden loop ik naar het dal waar de Marne stroomt en dan moet ik nog een heel stuk langs een drukke weg om bij de camping uit te komen.
Ik heb bedacht dat ik vandaag wel pizza wil eten. De wandeling naar het stadje duurt ongeveer een half uur. Onderweg kom ik langs een prijsvechtsupermarkt, waar ik een fles wijn, een fles Pellegrino water met bubbels (hoe toepasselijk!) en een pak koekjes koop.
Ik weet niet of het aan de Fransen ligt, maar Italiaanse restaurants doen het -althans in Épernay- niet geweldig. Of ze waren met vakantie of definitief gesloten, maar uiteindelijk vind ik één pizzabakker die het vooral van de afhaalpizza's moet hebben. Wat een ongezellige tent.
Ik besluit dus mijn pizza maar mee terug naar de camping te nemen en deze daar onder het genot van een glaasje wijn op te eten. Na een half uur terugwandelen was de pizza wel enigszins afgekoeld, maar ik eet hem met smaak op.
Liggend op een matje voor mijn tent typ ik mijn blog. Langzaam wordt het donker. Als de buren thuiskomen wil ik opstaan om me even voor te stellen, maar dan merk ik dat ik mijn bril niet op heb. Die heb ik even weggelegd tijdens het typen, maar in het donker én in het gras én zonder bril is die niet zo makkelijk terug te vinden. De buurvrouw komt enthousiast meezoeken met hun lamp, maar ik ben alleen maar bang dat ze er in haar enthousiasme bovenop gaat staan. Uiteindelijk vind ik hem gelukkig wel terug.
De buren blijken een Schotse familie ergens uit de buurt van Aberdeen. Ik drink met hen de rest van mijn wijn op en ga dan lekker slapen.
