Dag 18: Épernay - Baye

Allereerst wil ik je bedanken dat je mij op mijn avontuur volgt. Ik was aanvankelijk niet van plan om uitgebreid te gaan bloggen, want ik had niet zo'n behoefte om meteen bij het vertrek alweer een 'verplichting' aan te gaan. Ik moet toegeven, het kost best wat tijd en het pelgrimsbestaan is een stuk drukker dan ik mij vooraf had voorgesteld. Maar de reacties zijn zo hartverwarmend dat ik nu geen zin heb om ermee op te houden. Ook al reageer ik niet vaak op berichten, weet dat ik ze allemaal lees en ook allemaal enorm waardeer. Het houdt mij op de been (figuurlijk dan natuurlijk). Zeker als je dan zo'n reactie van je eigen dochter krijgt... fantastisch!
Mijn tas is alweer ingepakt als de Schotten wakker worden. Die hebben een kort nachtje gehad, want toen ze gisteravond rond tien uur thuiskwamen werd de barbecue nog aangestoken en tegen de tijd dat ik naar bed ging, werd daar nog een enorme lap vlees op gegooid. 
Natuurlijk staat de bakker weer ingepland op het begin van de tocht van zo'n 30 km vandaag, maar als ik vervolgens door de stad loop kom ik langs de Carrefour. Ik heb mij aangemeld om vanavond te slapen bij de Foyer de Charité, maar ik heb geen idee wat dat is en of ze daar ook eten hebben (Als ik even had gegoogled had ik het geweten, maar ja..) Voor hetzelfde geld is dat niet het geval en is er in Baye ook geen winkel open, en dan zit ik daar. Dus ik koop bij de Carrefour nog een extra baguette en wat andere dingetjes en ga dan echt op pad. 
Tijdens de eerste pauze (second breakfast) kijk ik nog eens goed naar de route van vandaag en kom ik erachter dat ik verkeerd heb geteld. Het is geen 30 km, maar minstens 36. Ik maak me zorgen om mijn voet, die nog steeds pijnlijk is. Als je alleen aan het lopen bent kun je lekker nadenken, maar kun je ook 'lekker' doemdenken. Voor het eerst besef ik dat het allerminst vanzelfsprekend is dat ik Santiago uiteindelijk ga halen. Zelfs zo'n minuscuul detail als één dag te snel lopen kan leiden tot een peesontsteking die me uiteindelijk kan dwingen om te stoppen. In gedachten zie ik me over twee weken alweer achter mijn bureau in Vught zitten. En hoe ga ik dat allemaal uitleggen. Maar zo lang ik kleine stapjes maak gaat het lopen relatief pijnloos. Het doemdenken in de ochtend ebt langzaam weg en in de middag ziet het leven er alweer een stuk zonniger uit
En dan dient zich de volgende tegenslag aan. Tijdens de middagpauze zie ik dat de zool van mijn rechterschoen aan de zijkant helemaal los hangt. En hoe lang ik ook bezig ben geweest met de voorbereidingen, de duct-tape waarvan ik een stuk mee had willen nemen, ligt nog in de garage in Gestel. De vraag is wanneer ik een schoenmaker vind, die dit kan maken. De eerste persoon die ik tegenkom in het volgende dorp is een verwarmingsmonteur die mij niet echt gerust kan stellen. In Montmort is geen schoenmaker. Daarvoor moet ik in Épernay zijn of in Sézanne. Terug ga ik niet, dus op zijn vroegst morgenavond zal ik een schoenmaker vinden. Maar hij heeft natuurlijk wel tape in zijn bus, in de juiste kleur nog wel. Niet dat het veel helpt, maar al is het maar het idee.
Ik drink een ijskoude cola op het terras van hotel Le Cheval Blanc en krijg een mooie tampon (stempel) op de koop toe.
Ik loop veel 'op de kaart', maar die kan je soms aardig verrassen. Als je een rechte lijn dwars door een bos ziet, dan is dat meestal een breed pad waarover bijvoorbeeld vrachtauto's boomstammen af kunnen voeren. Zo'n pad staat deze middag ook op de kaart. Maar het blijkt een laan te zijn die volledig is dichtgegroeid met gras en allerlei planten, waar doorheen waarschijnlijk door vorige pelgrims een smal wandelpaadje is gecreëerd. Maar je moet enorm opletten waar je je voeten zet, want de grond onder het gras kan oneffen zijn en dan kun je lelijk je enkel verzwikken.
Uiteindelijk arriveer ik om half zes in Baye bij de Foyer de Charité. Het blijkt een leefgemeenschap van religieuze 'leken' te zijn, dus zusters en broeders, die overigens ook in Nederland een vestiging hebben in Thorn. Ik word ontvangen door een fluisterende zuster. Er blijkt een zesdaagse stilteretraite aan de gang te zijn, dus ik denk dat wordt een dolle boel. Maar gelukkig valt het mee, want de deelnemers aan de retraite eten in een afzonderlijke ruimte, waar je waarschijnlijk een speld kunt horen vallen. Maar de pelgrims en bewoners van het klooster eten apart (ik had me dus een baguette kunnen besparen, maar beter mee verlegen dan om verlegen zeg ik altijd maar...) en daar wordt wel uitgebreid gesproken. Het zijn buitengewoon aardige en geinteresseerde mensen, die willen weten waar ik vandaan kom en hoe het gaat met mij en met mijn vrouw en kinderen. 
Eén broeder komt steeds terug om me dingen te vertellen. Hij heeft het over Asbroek in Belgie, en dan vertelt hij een mop over een jager, die zijn broek uittrekt en dan iets met culottes in combinatie met Asbroek. Hij moet er enorm om lachen en ik lach vrolijk mee, maar ik heb er geen snars van begrepen.
Er woont ook een aantal priesters; een paar gepensioneerde oude mannetjes en twee of drie priesters in actieve dienst. De leider van de gemeenschap is père Francois-Jérôme, die zich aan de stilte onttrekt om uitgebreid kennis te maken. Een andere priester is père Didier, een vrolijke man van een jaar of 55 die de hele tijd loopt te geinen met de oude mannetjes en de zusters. Aan het einde van de maaltijd nodigt père Francois-Jérôme me nog uit voor de biecht, maar dat aanbod sla ik vriendelijk af. Ik zou niet weten wat ik zou moeten opbiechten, of het moet zijn dat ik heb gedaan alsof ik een mop van een broeder leuk vond, terwijl ik hem niet snapte.
Na het eten wandel ik nog wat door het dorp en dan ga ik op mijn kamertje nog een blog typen.
 

https://www.relive.cc/view/1113927157