Dag 28: Vézelay - Le Chemin

Als ik om half zeven wakker word ben ik de enige op de hele slaapzaal. Nou lagen er toen ik gisteravond ging slapen ook maar 3, inclusief mezelf, maar de andere twee heren zijn al weg. Jan moest vannacht om 4 uur gaan lopen naar een treinstation verderop om later vandaag in Parijs een aansluiting te hebben waarmee hij (via Rotterdam) deze dag nog in Leeuwarden kan komen. De ander, een Fransman, blijkt na het vertrek van Jan de slaap niet meer gevat te kunnen hebben en heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om de zonsopkomst te bekijken. 
Na het ontbijt gaan we weer met de hele club naar de lauden. Omdat ik weet wat er gaat gebeuren is het effect minder dan gisteren, maar het blijft een bijzondere gebeurtenis.
Na de dienst pak ik mijn spullen in en ben ik weer klaar voor vertrek, maar niet voordat er nog foto's zijn gemaakt met de hospitaleiros Robert en Antoine, die vandaag ook naar huis gaan en afgelost worden door Laurent en Christine. Vandaag staat op het programma een wandeling van zo'n 25 kilometer naar l'Esprit du Chemin, een gîte van een Nederlands stel.
Ik weet niet of het verbeelding is, maar ik heb het gevoel dat het vandaag veel langer duurt voor ik weer een beetje lekker loop. Misschien heeft die rustdag mij toch een beetje uit mijn ritme gehaald.
Als ik regelmatig omkijk blijft Vézelay nog lang in beeld. Het landschap is wat steiler hier, en minder glooiend. Maar wel heel mooi. Op de bospaden word ik een paar keer ingehaald door jongens op crossmotoren. Wat een stank en een klereherrie. Door het wekenlang in de stilte lopen kan ik er volgens mij nog slechter tegen dan anders. En ik maak mij ook zorgen over de honderden oranje slakken die het pad aan het oversteken zijn en die ik te voet al regelmatig moet ontwijken. Zo'n motor gaat daar natuurlijk dwars overheen. Hoewel de aaibaarheidsfactor van een slak niet bijzonder groot is vind ik het toch zielig, maar ik troost me met de gedachte dat als er al honderden op het pad zitten, er waarschijnlijk nog een veelvoud daarvan in het bos zit. Maar ja, zo'n slak zal maar net op weg zijn naar zijn gezin aan de overkant...
Ik passeer het dorpje Bazoches met een heel mooi klein oud kerkje. 
Als ik bij een oude kapel, die volgens mijn boekje een oude pelgrimsplek is, in het gras zit te lunchen komt een Duits stel een praatje maken over mijn tocht. Zij heeft de Camino Frances al gelopen, alleen de meseta overgeslagen (nou, vooruit) en ze zijn heel geinteresseerd.
Het laatste stuk naar Le Chemin is een lange klim. Een echte kuitenbijter. Het lijkt wel alsof ze dat soort klimmetjes altijd aan het einde van een etappe leggen. In Vézelay was het ook al zo.
In de gîte in Le Chemin word ik hartelijk ontvangen door de Nederlandse Henny, die samen met zijn Franse vriendin Anne hospitaleiro is. Ik krijg onmiddellijk een biertje, dus dan is het begin al goed. Later spreek ik nog even met Huberta Wiertsema, die samen met Arno Cuppen deze gîte bezit. Ze hebben hiervoor een gîte gehad in Saint-Jean-Pied-de-Port, maar na ruim 28.000 pelgrims van daaruit de berg over gejaagd te hebben vonden ze het tijd om het rustiger aan te gaan doen. De gîte in Saint Jean heette ook al L'Esprit du Chemin en dat deze nieuwe precies in het gehucht Le Chemin ligt is volgens mij puur toeval. Ze hebben de oude vervallen boerderij werkelijk schitterend verbouwd. Het is een oase van rust en bijna alle sloopmaterialen worden weer hergebruikt. Als je de camino loopt of fietst en je kunt deze in je route opnemen: een aanrader!
We eten samen met Henny en Anne, die een heerlijke maaltijd met groenten uit eigen tuin heeft bereid. "We" zijn de pelgrims van deze dag. Ikzelf natuurlijk en de Australische Noel Braun die op zijn 84ste (!!!) voor de vijfde keer de camino loopt. Deze keer het stuk vanaf Vézelay, waarschijnlijk tot Saint-Jean of misschien nog wat verder. Hij woont in Australië in een wintersportgebied en aangezien het daar nu winter is heeft hij zijn huis heel goed kunnen verhuren aan een gezin met kinderen die op hoog niveau skiën en in de winterperiode daar willen zijn. Noel kan van het geld mooi een wandelingetje maken in Europa. Het is werkelijk een bijzondere man. Hij probeert zoveel mogelijk de taal te spreken van het land waar hij loopt, dus toen hij de Camino Portuguese liep van Lissabon naar Santiago heeft hij een cursus Portugees gedaan. Ook Spaans beheerst hij een beetje en met zijn Frans kan hij behoorlijk uit de voeten. Hij heeft over zijn eerdere camino's al twee boeken geschreven en hij maakt aantekeningen, dus wellicht komt er nog een. O ja, hij woont in Australië naast de Nederlandse olympische schaatster Carla Zijlstra, die met een Australische langlaufer is getrouwd. Op onze slaapkamer kijken we samen naar een Youtube filmpje van de 3000 meter rit tijdens een van haar olympische optredens. Hij heeft haar geholpen bij het uitgeven van haar boek 'Tussen hemel, ijs en aarde'. Heel bijzonder!
Tijdens het eten is er voldoende gelegenheid om elkaar beter te leren kennen. Henny en Anne blijken elkaar vorig jaar ontmoet te hebben op de camino. Een week voor Santiago sloeg de vonk over en inmiddels hebben ze samen pas nog een stuk van de camino in Frankrijk gelopen en zijn ze nu dus samen hier hospitaleiros. Wat de camino al niet teweeg kan brengen. 
De lange tafel in de tuin is een heerlijke plek om tot laat nog wat te bloggen, dus dat doe ik dan maar. Morgen moet ik hier helaas weer weg.
 

https://www.relive.cc/view/1129675532