Dag 64: Roncesvalles - Zabaldika
17 september 2017 - Zabaldika, Spanje
Om 6.00 uur stipt knippen in de slaapzalen de lichten aan. Voor die tijd is er al geruime tijd gerommel. Van Jeroen hoor ik dat hij om 5.00 uur naar het toilet ging en dat er toen een Koreaan zijn was stond te doen bij de toiletten. Waarschijnlijk nog last van zijn jetlag. Maar ook een beginnersfout: hoe gaat hij die kleren droog krijgen voor het vertrek?
Beneden in de hal krioelt het van de mensen. Ik zoek rustig plekje in de 'eetzaal' en maak voor mezelf een ontbijt. De koffiemachine geeft standaard koffie mét suiker. Natuurlijk kom ik daar pas achter bij de eerste slok. Gatver. Ik heb geen zin om weer in de rij te gaan staan. De suiker nemen we maar als extra energie mee voor de tocht van vandaag.
Voor 7.00 uur ben ik onderweg. Het is dan nog pikdonker. Zelfs met het hoofdlampje is het lastig om het pad te vinden. Het begint toch al een beetje licht te worden als ik ineens iemand achter me hoor fluiten. Ik kijk om en zie een man zwaaien en wijzen met zijn wandelstok. Hoe ik de afslag heb kunnen missen is me een raadsel. Er staat een bord, er zijn grote gele pijlen op de weg en op de muur van het huis. Ik zal nog wel niet helemaal wakker zijn geweest. Opletten dus.
De zwaaiende man is onderdeel van een Italiaans wandelgroepje. Ze houden er een enorm tempo op na. Een tijdje kan ik ze wel bijhouden, maar dan laat ik ze maar lekker lopen. Het is immers geen wedstrijd. Verderop haal ik Sien en Jeroen in, die blijkbaar nog eerder vertrokken zijn. Ze stonden al klaar bij de deur van de albergue toen die vanochtend openging. Tot Biskarreta lopen we samen. We drinken er nog koffie en ik bestel er een tortilla bij. De Spaanse tortilla is een soort taart gemaakt van met name aardappel en ei. Ik krijg er een grote punt van met een stuk brood. Prima krachtvoer om weer een behoorlijk stuk op te kunnen lopen. Het tempo van Sien en Jeroen is me net te langzaam en ik wil vandaag verder door dan zij, dus hier nemen we afscheid. Zeg nooit nooit, maar de kans dat we elkaar verderop op de camino nog eens gaan tegenkomen is niet zo groot.
Bij Puerto de Erro eet ik nog een stuk brood van gisteren met Spaanse ham en een hardgekookt ei. De volgende plaats waar de route doorheen komt is Zubiri. Voor velen die vanochtend uit Roncesvalles zijn vertrokken is dit alweer het eindpunt. Ik ben er al vroeg in de middag, dus ik maak alleen even gebruik van de supermarkt en loop daarna snel weer verder. Tot Larrasoaña zie ik nog veel andere pelgrims, maar daarna wordt het stil op de camino.
De Zuid-Afrikaanse Neill is bezig met een mooi project. Hij heeft een oude abdij gekocht is bezig met de restauratie. Hij hoopt het project te kunnen volbrengen met de hulp van pelgrims, die bereid zijn om een paar uren of misschien dagen mee te helpen. Een pelgrim die helemaal uit Nederland is komen lopen vindt hij wel bijzonder. Hij vraagt of hij een foto van mij op de facebooksite van het project mag zetten. Natuurlijk wil ik daarvoor wel even poseren.
Ik twijfel of ik vandaag zal lopen tot Zabaldika of nog een stukje verder naar Trinidad de Arre. Neill adviseert het eerste. Allereerst omdat de albergue daar wordt gerund door vier overgebleven zusters. Je krijgt er ook een rondleiding door de kerk en het is een donativo. Bovendien kun je er vanuit Zabaldika voor kiezen om langs de rivier te blijven lopen. Dat is wel een iets langere route, maar gemakkelijker en daardoor een half uur sneller dan over de berg.
Ik neem zijn advies maar over.
De klim naar de kerk van Zabaldika is nog behoorlijk steil. Ik wordt ontvangen door de hospitaliers van dienst. De man doet me denken aan Piet Bambergen. Hij doet eerst alsof er geen plaats meer is en vindt dat dan vooral zelf erg grappig. Later hoor ik het hem nog een paar keer doen. Hij vraagt of ik koffie of thee wil. Als ik zeg dat ik wel een biertje lust, blijkt dat ook te kunnen. Veel andere pelgrims vinden dat blijkbaar ook een aantrekkelijker alternatief en zo is Piet in no-time door zijn biervoorraad heen.
We krijgen inderdaad van een van de nonnen een rondleiding door de kerk. Bijzonder is met name een beeld van Jozef met kind. Dat zie je niet vaak in de katholieke kerk. Ook leuk is de klokketoren met een heel oude klok, die de pelgrims zelf mogen laten klinken. Het is een prachtig geluid.
Na een gezellige gezamenlijke maaltijd is er weer in de kerk, maar dan op het koor, een meditatieve bijeenkomst onder leiding van de nonnen. Het is een indrukwekkende bijeenkomst. Zo wordt deze eerste wandeldag in Spanje op een bijzondere manier afgesloten. Morgen naar Puente la Reina.
