Dag 72: Villafranca Montes de Oca - Cardeñuela Riopico
25 september 2017 - Cardeñuela Riopico, Spanje
Midden in de nacht word ik wakker met mijn kleren nog aan. Toch teveel gedronken dus. Ondanks dat ben ik toch om 6.00 uur al uit mijn bed. Rond 6.15 uur heb ik genoeg van het gerommel in het donker. Er zijn al zoveel mensen uit bed, dat ik het licht maar aan doe. Als ik me omdraai om mijn spullen bij elkaar te zoeken, gaat het licht weer uit. Blijkbaar iemand die toch nog langer wil slapen. Dat-ie een kamer in het hotel neemt.
Ik heb geen zin om lang in het donker te lopen, dus ik ga eerst in de keuken nog wat voor mijn blog zitten typen. Het was in Frankrijk al lastig om voldoende tijd te vinden om te schrijven. Nu wordt de beperkte tijd na het lopen ook nog eens gevuld met gezelligheid van de pelgrims van allerlei nationaliteiten en leeftijden. Probeer dan nog maar eens aan schrijven toe te komen.
Na een ontbijtje is het inmiddels licht aan het worden en ga ik op pad. Vanuit de deur van de albergue gaat het meteen behoorlijk omhoog. Een voordeel daarvan is dat het mooie uitzichten oplevert op een opkomende zon. Ik loop door het bos van Montes de Oca. In vroeger tijden stond dit gebied bekend als zeer gevaarlijk. Veel pelgrims werden er het slachtoffer van roversbendes. Nu is het er een stuk rustiger. Maar het is dus wel al een heel oude weg. Dat is een bijzonder gevoel: dat je over stenen loopt waar in de loop der eeuwen al honderdduizenden pelgrims hebben gelopen.
Boven op de berg is een monument voor de slachtoffers van een coup in 1936. Aan het hek van het monument zijn door pelgrims allerlei attributen bevestigd. Het is een bijzondere plek.
Van vorig jaar weet ik nog dat er voor San Juan de Ortega door een kunstzinnig persoon een soort oase is gecreëerd. Het aantal attributen dat er staat op het pad en in het bos is ten opzichte van vorig jaar nog sterk toegenomen. Helaas is het het pas 9.30 uur en nog te vroeg om er drinken te krijgen. Ik eet er wel mijn second breakfast. Twee uur later wandel ik San Juan de Ortega binnen. Vorig jaar heb ik hier met Janneke geslapen in de albergue. Die staat bekend om de knoflooksoep die ze er serveren aan de pelgrims. Om ze vervolgens met veertig in een slaapzaal te leggen. Kun je je voorstellen hoe het daar dan ruikt.
De albergue is er gevestigd in een voormalige abdij en er is een mooie kerk bij, die ik uiteraard nog even bezoek. Er staat onder andere een beeld van Santo Domingo de la Calzada (inclusief kippen!). Deze heilige heeft in deze abdij gewoond als ik het goed heb begrepen.
Op het terras van het plaatselijke barretje neem ik een lange pauze om te bloggen en om te wachten op John en Amy, die inmiddels ook onderweg zijn. Het is leuk om al die pelgrims hier voorbij te zien komen.
Pas om 13.00 uur ga ik weer verder. Eerst samen met de Duitse Marie, die vertelt dat ze Nederlands zo'n mooie taal vindt. En dat ze fan is van Herman van Veen. We worden ingehaald door John en belanden in het volgende dorp, Agés, op het terras van El Alquimista. Ik eet er een heerlijk bord spaghetti. Na de lunch vertrekt Amy als eerste. John en ik gaan iets later en denken haar snel in te halen. Maar dat lukt niet. Ze gaat als een speer door Atapuerca heen (bekend van de archeologische opgravingen, google maar eens) en we zien haar pas weer boven op de berg met uitzicht op Burgos. Samen dalen we af richting Burgos. Als de weg zich splitst nemen John en Amy de kortere rechtstreekse route naar Burgos. Ik ga linksaf, want ik wil overnachten in Cardeñuela Riopico en pas morgen doorlopen naar Burgos.
Vlak voor Cardeñuela kom ik langs de beschilderde bus die ik me nog herinner van vorig jaar. Ik besluit om naar deze albergue te gaan. Het is een mooie albergue met een zwembad, maar dat wordt eigenlijk niet gebruikt. In ieder geval niet vandaag. Er is een gezamenlijke maaltijd en daarna worden we getrakteerd op een prachtige zonsondergang. Met Max ga ik vervolgens nog een wijntje drinken in het plaatselijke café. Max is geboren in Rusland, maar op zijn zestiende naar Duitsland gegaan. Hij heeft de laatste jaren in de USA gewoond en gewerkt op een universiteit in Kansas. Hij is al vaak op de camino geweest, ook met zijn dochter van tien, maar hij doet nu voor het eerst de hele route van Saint-Jean tot Santiago in een keer. Hij weet veel te vertellen over wat ons nog te wachten staat en hij heeft mooie verhalen. Als ik terugkom bij de albergue is het hek al dicht en moet ik via een stoel en de rand van het zwembad de slaapzaal bereiken. Morgen naar Burgos!
