Dag 84: Molinaseca - Cacabelos
7 oktober 2017 - Cacabelos, Spanje
We lopen in het donker richting de doorgaande weg door het dorp op zoek naar een ontbijt. Aan de achterkant van de albergue is de receptie. We zien er mensen binnen zitten en besluiten de kans te wagen. Er is één vrouw die hier al het werk doet. Dat lijkt wel zo te horen, hier in Molinaseca. Een Spaanse fietspelgrim begint haar te helpen met het klaarzetten van bordjes en zo. Wij krijgen redelijk snel onze tostada's, maar een ander stel vindt het blijkbaar veel te lang duren. Net voordat hun eten wordt opgediend maakt de vrouw van het stel met veel kabaal aanstalten om te vertrekken. Haar man ziet het eten aankomen en twijfelt nog, maar hij kiest toch voor zijn vrouw en ze vertrekken. De achtergelaten tostada's worden verdeeld onder de aanwezigen, dus ik heb een stevig ontbijt deze ochtend.
Als we om kwart over acht gaan lopen is het nog schemerig. En koud. We lopen een lang stuk over het trottoir langs de weg. Het is zaterdagochtend dus er is gelukkig niet veel verkeer. Na ruim anderhalf uur komen we aan in Ponferrada. Dit stadje is met name bekend vanwege het Tempeliersverleden. Er is een prachtig oud kasteel midden in het stadje. Tegenover het kasteel is een patisserie die blijkbaar goed bekend staat. Het is er een drukte van belang, ook veel pelgrims staan er binnen. Wij hebben geen zin om daar binnen koffie te gaan drinken, maar we kunnen ook niet zonder iets weer naar buiten. Dus kopen we twee kleine plaatselijke lekkernijen, die we buiten al wandelend opeten. Veel pelgrims gaan ook nog voor een rondleiding in het kasteel, maar daar hebben wij niet zo'n zin in. We komen nog wel eens terug als toerist.
Op het plein staat de ochtendzon precies op het terras. Dat kunnen we dan weer niet voorbij lopen, en het is toevallig toch net tijd voor koffie en tortilla. Daarna lopen we verder het stadje in op zoek naar een trui voor Rianne. Het begint 's ochtends nu toch wel erg koud te worden en haar wollen truitje voldoet eigenlijk niet. Een fatsoenlijke kledingwinkel met betaalbare truien vinden we niet, maar wel een Chinese bazaar. En warempel, voor 12 euro hebben ze daar een heerlijke dikke hoodie-trui. Precies wat ze zoekt!
Na nog wat aanvulling van ons rantsoen te hebben gekocht, gaan we weer verder. De route gaat door een park langs de rivier en dan langs de voetbalvelden. Op zaterdagmorgen is het daar natuurlijk een drukte van belang. Via een behoorlijk steile klim lopen we de stad uit. Het mooie van zo'n klim is dat je dan vaak ook een mooi uitzicht hebt. Dat is ook hier het geval. Ik vind nog een euro, dus mijn dag kan niet meer stuk. In de buitenwijk Compostilla loopt de route dwars door een U-vormig gebouw, waar nu appartementen in zijn. Waarschijnlijk is het vroeger iets anders geweest. Een ziekenhuis misschien? Op de zijmuur van een gebouwtje staat een mooie schildering van Santa Maria de Compostilla.
In Camponaraya lunchen we op een bankje aan een drukke weg. Aan de overkant is een café met een terras, waar pelgrims zitten die we al eerder hebben gezien. Het zijn een man en twee vrouwen, waarvan er één altijd nogal moeilijk loopt. Wij verbazen ons er al over dat ze toch ongeveer dezelfde afstanden afleggen als wij, want we hebben ze nu al een paar dagen gezien. Even later komt de aap uit de mouw. Er stopt een taxi en de twee dames stappen in. Het lijkt alsof ze zich een beetje betrapt voelen. De man loopt in zijn eentje verder.
Verderop is een groot wijnbedrijf, dat een aanlokkelijk aanbod heeft speciaal voor pelgrims. Wijn met een tapa voor € 1,50. Wij verheugen ons er al op. Helaas zijn ze blijkbaar in het weekend gesloten. We steken de snelweg over en komen in de wijngaarden terecht. Het is er prachtig. De herfstkleuren in de volle zon maken een prachtig plaatje. Door een mooi bosgebied komen we uiteindelijk aan in Cacabelos. Voorbij het centrum is de municipal albergue, maar Rianne heeft eigenlijk geen zin om nog zover door te lopen. Het is namelijk erg warm aan het worden en we hebben er alweer 25 kilometer op zitten. Ik dring een beetje aan en zo komen we toch bij deze bijzondere albergue. Rond de kerk hebben ze een lange rij hokjes gemaakt, ieder met twee bedden. Wij krijgen de 'kamer' met bed 17 en 18 toegewezen. Na het douchen en kleren wassen lopen we terug de stad in, op zoek naar een terras in de schaduw. Het wordt weer een gezellige middag, want we belanden uiteindelijk weer met onder andere Laura, Andrea en Max op het terras. Voor het eten gaan we met zijn tweeën op pad. We hebben nog wat budget over en er schijnt een goed restaurant om de hoek te zijn. Als wij er binnenkomen zijn we de eersten, maar als we na tien uur vertrekken zit het aardig vol. Om tien uur komen hier nog hele families met kinderen in restaurants binnen. Spanjaarden eten nu eenmaal laat en daardoor leven de pelgrims en de plaatselijke bevolking helemaal langs elkaar heen. Wat eten betreft in ieder geval. Het eten is trouwens heerlijk. De dikke biefstuk is een verademing na alle pelgrimsmenu's. Als we via het drukke café (o ja, het is zaterdag!) het restaurant verlaten valt mijn oog op de grote koelkast van, jawel, Bavaria. Een beetje Brabant zo ver van huis. Voldaan kruipen we even later in ons bed in onze luxe tweepersoons kamer.
