Dag 33: Saint-Parize-le-Châtel - Lurcy-Lévis

Marie-Claude staat al ruim voor 6.00 uur op, want ze wil vroeg vertrekken. Als ik om kwart over zes uit de slaapzaal kom, is ze al weg. Ik heb niet zoveel haast. Er is een koffiezetapparaat, dus ik zet lekker een pot koffie voor het ontbijt. Als alles is ingepakt en opgeruimd is het al 8.00 uur. Na ongeveer 10 kilometer bereik ik Saint-Pierre-le-Moûtier. Er is een ATAC supermarkt aan het begin van het dorp. Ik koop onder meer een baguette en een perenvlaatje. Midden in het dorp is de markt aan de gang. Ik vind een bankje aan de rand van de markt en ga het allemaal eens rustig zitten bekijken. Ik bel ook even voor mijn slaapplaats van vanavond. In Lurcy-Névis is een gemeentelijke herberg. Ik moet de sleutel daarvan ophalen bij het gemeentehuis, en dat gaat dicht om 5 uur. De totale afstand vandaag is meer dan 30 kilometer, maar op zich moet dat lukken. Lekker doorstappen dus.
Als ik het dorpje Livry binnenloop voel ik ineens iets aan mijn linkerscheenbeen. Een pees is blijkbaar geïrriteerd. Overbelasting? Het heeft waarschijnlijk iets te maken met mijn nieuwe schoenen. Misschien is de stand van de voet daardoor net iets anders, waardoor deze pees zich niet meer prettig voelt. Ondanks de tijdsdruk besluit ik toch maar even in het plaatselijke koffiebarretje te gaan zitten. Ik zak er bijna door een stoel. Aan mijn gewicht kan het niet liggen, want dat wordt alleen maar minder naarmate de reis vordert. Na de koffie en het toilet ga ik toch maar verder, want ik moet nog 17 kilometer. Mijn scheenbeen doet nog steeds moeilijk. Het leidt mijn aandacht af van de routeaanduidingen en daardoor mis ik een afslag, waardoor ik veel langer dan de bedoeling langs een autoweg blijf lopen. Op zich niet zo erg. Het is uiteindelijk minder kilometers en een mooie vlakke ondergrond, hoewel de weg wel behoorlijk stijgt en daalt. En heel veel auto's rijden er gelukkig niet. 
Verderop ga ik via een brug de rivier de L'Alliers over. Ik loop daar de streek de Auvergne in. Bij het plaatselijke kerkhof is een lastig punt voor de route. Er is namelijk een kruising met een andere route naar Santiago, namelijk de GR 300 van Parijs naar Le-Puy-en-Velay. Er staan dus pijlen richting Santiago in verschillende richtingen. Ik pauzeer in de schaduw van de bomen bij het kerkhof en neem daarna de juiste afslag.
Met nog 5 kilometer te gaan haal ik Marie-Claude in. Ze zit te rusten in de berm en heeft veel last van haar voeten. Op zich zou ik wel bij haar willen blijven ter ondersteuning, maar de tijd dringt. Ik moet wel doorlopen want het gemeentehuis gaat over ruim een uur dicht. Marie-Claude blijft vannacht niet in dezelfde gîte, maar heeft een slaapplaats geregeld in een caravan op een camping die nog 4 kilometer verderop ligt!
De route gaat verder een behoorlijk lang stuk langs een saaie weg met redelijk wat verkeer. Om 16.50 uur stap ik binnen in de mairie. Ik krijg de sleutel en een uitleg hoe ik daar moet komen. De gemiddelde pelgrim heeft toch inmiddels enkele honderden kilometers gewandeld en helemaal zelfstandig de mairie van Lurcy-Lévis kunnen vinden. Maar vervolgens krijg je van de mevrouw van de gemeente op een schooljufachtige manier een uitleg over hoe de gîte te bereiken. Met allerlei foto's en een plattegrond. Volgens mij was alleen het adres voldoende geweest. Ik heb een navigatieapp en ik vind het wel. Maar oké, ik ben waarschijnlijk moe, dus ik verberg mijn irritatie en laat de instructies gelaten over mij heen komen. Ik reken de twintig euro en vijfentwintig cent af. "Oui, ca c'est le taxe de tourisme". Ik vind 20 euro ook al behoorlijk aan de prijs voor alleen een overnachtingsplek, maar soit. Ik zit lekker alleen in een moderne gîte, van alle gemakken voorzien.
Ik wandel op mijn havaiana's naar het centrum en daarna door richting de supermarkt, maar dat is toch verder dan ik dacht. Zeker met die geïrriteerde pees is dat eigenlijk geen goed idee. Maar goed, ik haal er een magnetronlasagne en wat andere spulletjes en hoop dat ik terug kan liften naar het dorp. Helaas durft niemand zo'n kale ouwe man mee te nemen, dus slof ik ook het hele eind weer terug. Gelukkig kom ik onderweg langs een terras, waar ik kan pauzereren met een heerlijke "demi pression". 
Terug in de gîte maak ik een komkommertomatensalade (jazeker, één woord) en warm ik de lasagne op in de magnetron. Vervolgens maak ik een lijstje van de mogelijke overnachtingsplekken voor de komende twee weken. Dan heb ik een beetje een idee van wat me te wachten staat. Morgen gelukkig maar een korte etappe, ongeveer 20 kilometer. Hopelijk voldoende kort om de pees tot rust te laten komen.
 

https://www.relive.cc/view/1138307258