Dag 36: Bouzais - La Petite Preugne
20 augustus 2017 - La Petite Preugne, Frankrijk
Als ik even buiten ga kijken voor het weer en de temperatuur is het op het grasveld al een drukte van jewelste. De fietsers weten te melden dat de eersten al rond 6.00 uur hun kraampjes aan het inrichten waren. Gerd und Gisela hebben het ontbijt al klaarstaan. Ze hebben op een of andere manier het oude brood van gisteren "opgepimpt" op een andere manier dan de Fransen normaal doen. Het is lekker warm en knapperig van buiten en zacht van binnen. En behalve de gebruikelijke jam is er nu ook kaas.
Rond 8.40 uur maak ik voor de vorm een klein rondje over het brocante-terrein en dan loop ik weer de wijde wereld in. Het is zondagmorgen en dus lekker rustig. Net als door de week zeg maar. Er is wel een hangglider die een paar rondjes boven mij komt maken. De fietsers vertrekken (zoals gebruikelijk) als laatste, maar die halen mij toch al redelijk snel in. En ze zijn ook zo weer uit het zicht verdwenen. Bon Camino! In de dorpen waar ik vandaag doorkom zijn sowieso al niet veel winkels, maar op zondag is er echt helemaal niets te krijgen. Rond 11.00 uur heb ik Marie-Claude alweer ingehaald en houden we samen nog een pauze bij de kerk van Loye-sur-Arnon. De inrichting van de openbare ruimte heeft daar duidelijk aandacht gehad van de gemeente. Er zijn picknicktafels en een kraan met drinkwater. En aan de andere kant van de kerk is een mooi pleintje met banken en een tafeltennistafel. Die laatste laten we voor wat het is, maar het is een mooie omgeving om te rusten. Jammer dat de kerk niet open is... zelfs niet op zondag! Marie-Claude vertrekt weer iets eerder dan ik, maar even later haal ik haar in en neem dan definitief afstand. Ik ga vandaag verder dan zij, dus waarschijnlijk zien wij elkaar niet meer.
Mijn gedachten gaan toch in belangrijke mate naar mijn scheenbeen. De hele dag loop ik te proberen deze zo weinig mogelijk te belasten. Lastig dat zo'n lichamelijk ongemak je blijkbaar toch erg in beslag kan nemen. Als ik niet te grote stappen zet heb ik er niet veel last van. Maar bij een verkeerde stap kan dat zo maar anders zijn.
De officiële route loopt door het centrum van Le Châtelet. Ik zou het af kunnen snijden, maar voor de vorm loop ik toch maar even naar de kerk in de hoop dat er misschien nog een terrasje open is. Het is vergeefse moeite. Dan maar snel door naar La Petite Preugne, waar ik een slaapplaats heb gereserveerd.
De mevrouw heeft me aan de telefoon geen adres gegeven, maar ze zei dat ik altijd kon bellen als ik het niet kon vinden. Al bij binnenkomst in het gehucht blijkt dat het eigenlijk niet kan missen. Er staan paaltjes met jacobsschelpen met pijlen erop. Zonder problemen vind ik dus het huis van Monique en Pierre, twee lieve mensen die de bovenverdieping van hun huis aan pelgrims verhuren. Bij binnenkomst zit Pierre in alleen zijn onderbroek aan de keukentafel met een enorme bak vol pillen voor zijn neus. Hij heeft in januari van dit jaar een zware buikoperatie gehad en is daarvan nog herstellende. Bovendien zijn zijn longen slecht en moet hij minstens 12 uur per dag aan de zuurstof.
Het humeur van deze twee mensen lijdt hier absoluut niet onder. Ik krijg een glas cider en Monique wijst me de weg naar de prachtige kamer met tweepersoons en eenpersoons bed. Ik besluit om het breed te laten hangen en neem het tweepersoons bed. Na een douche ga ik heerlijk op dat bed liggen en dommel wat weg totdat het tijd is om te gaan eten.
Ook hier krijg ik weer een klassiek Frans diner met voorgerecht, hoofdgerecht, kaas en dessert. Het voorgerecht is een samenraapsel van een aantal dingen (hors d'oeuvre), het hoofdgerecht is rijst met gebakken kipfilet op, jawel, ratatouille. De Fransen zijn er blijkbaar dol op. Als nagerecht heeft Monique een heerlijke chocoladetaart gemaakt. Ik krijg een stuk in een badje van vanillesaus. Heerlijk!
Als we zitten te eten komt Claude binnen. Dat is een grappige man die een kilometer verderop woont. Hij heeft een Duitse vriendin en een dochtertje van 4, Mathilde. Mathilde en haar moeder komen even later ook binnen. Het gesprek gaat nu gedeeltelijk in het Frans en gedeeltelijk in het Duits, en ik kan het gelukkig allemaal volgen. Angelique en Mathilde vertrekken als eerste met de auto en Claude loopt hen een kwartiertje later achterna. Ik zie hem de straat uit sjokken. Met het roze mutsje van zijn dochter nog op zijn hoofd.
Na het eten bel ik nog even met het thuisfront. Als ik weer binnen kom is Pierre inmiddels aan de zuurstof. Ik ga ook maar lekker mijn luxe bed opzoeken.
