Dag 38: La Châtre - Neuvy-Saint-Sépulchre

Het ontbijt gebruik ik in de ruime vergaderzaal annex "cuisine pelerins". Er is een toaster en oploskoffie, dus met het brood van gisteren en de verscheidenheid aan beleg in mijn rugzak kan ik daar een prima ontbijtje van maken. Ik maak nog even een selfie met pastoor Vincent en bezoek de plaatselijke bakker en dan ga ik weer aan de wandel. Vandaag bewust een wat kortere etappe om mijn been straks rust te gunnen.
De buitenwijken van La Châtre zijn niet echt de moeite waard, maar daarna wordt het wel weer heel mooi. Veel over graspaden en door de velden. 
Bij Sarzay is een schitterend oud fort, dat je al van verre ziet staan. Het idee was natuurlijk vroeger andersom: dat je van verre de bezoekers aan kon zien komen. Met name van belang als het ongewenste bezoekers waren. 
Tegenover het fort is een café, waar ik koffie ga drinken. Ik word door de bargasten begroet als 'jeune homme', wat ik natuurlijk zeer waardeer. We komen tot de conclusie dat jeune een relatief begrip is. En inderdaad, in vergelijking tot de bargasten ben ik nog relatief jong.
De barvrouw tapt ook nog even al mijn waterflessen vol en dan kan ik er weer tegenaan. De rest van de dag houd ik eigenlijk nauwelijks pauze. Mijn been houdt het redelijk goed en al om 13.00 uur ben ik Neuvy-Saint-Sépulchre. De gîte is in de achtertuin van een huis en bereikbaar via een grijze poort aan de zijkant. De poort is open dus ik zoek eerst maar eens een plekje in de schaduw om uit te puffen. Ik zit naast een kooi met fazanten erin. Eerst vluchten ze voor me, maar later vinden ze me blijkbaar niet meer zo bedreigend en wandelen ze rustig door de kooi. Ik zie niemand, dus ik besluit om meteen maar even te lunchen. Na de lunch zie ik bij de deur van wat blijkbaar de gîte moet zijn dat het de bedoeling is dat je je gewoon installeert en dat de eigenaar dan later nog wel langs komt. Ik voel aan de deur en inderdaad: die is open.
Boven zijn de bedden in twee ruimtes. Het zijn heel smalle bedjes, maar op elk bed ligt een schoon gewassen hoeslaken, kussensloop en laken, en een deken. Ik zoek een geschikt bed uit. Na een douche en paar koppen thee voel ik me weer verkwikt en om een uur of vier loop ik het dorp in.  De basiliek is zeer de moeite waard en ook de biertjes op het terras smaken weer prima.
Als ik met mijn inkopen voor het avondeten weer bij de gîte terugkom is daar ook Dirk. Hij is een 70-jarige Duitser, die in het begin wat norsig overkomt. Hij vraagt of ik 's nachts snurk, want hij wil eigenlijk ook in dezelfde ruimte als ik komen slapen, omdat daar het raam open kan. Hij vertelt heel precies wat hij allemaal wel en niet wil hebben. Ik zeg dat het met mijn snurken volgens mij wel meevalt. Hij neemt het bed naast mij. 
Dirk gaat in dorp een bier halen en ik heb weer even het rijk alleen. De lucht betrekt en er vallen een paar druppels. Ik zet het droogrekje voor ze zekerheid binnen. Niet veel later komt Dirk terug, die zijn bezoek aan het dorp heeft ingekort om zijn schone was te redden. Hij is blij dat ik het al binnen heb gezet. Het blijkt vals alarm want even later komt de zon weer door.
Tijdens en na het eten leren we elkaar beter kennen. Hij was tot drie jaar geleden politiek actief in Duitsland. Hij heeft redelijk hoge politieke functies vervuld in een Duitse deelstaat en hij heeft op 8 stemmen een parlementszetel in de Bundestag gemist. Daarna is hij onderburgemeester geworden in een stad met een verbinding met Geleen. Hij heeft al verschillende pelgrimsroutes gelopen en hij loopt enorme afstanden per dag, ondanks zijn tegenstribbelende voeten. Hij heeft al gebeld met zijn arts en die heeft gezegd dat hij een paar dagen rust moet nemen, maar dat weigert hij. Afijn, een eigenzinnige Duitser dus met een enorme bewijsdrang maar een klein hartje. Het gesprek wordt, wellicht mede vanwege de fles wijn die ik met hem deel, bij tijde en wijle heel emotioneel.
Hij blijkt vanochtend te zijn vertrokken bij Monique en Pierre in La Petite Preugne, waar ik dus gisterochtend weg liep. Hij heeft dus twee van mijn etappes in één dag gedaan. Ik weet niet of hij ergens nog wat heeft afgesneden, maar ik heb in die twee dagen bijna 50 km gelopen. Hij was bij Pierre en Monique terecht gekomen omdat hij door iemand was doorverwezen. Dat bleek Claude te zijn, met zijn Duitse vrouw en dochtertje. Dat is bijzonder, als je zo ineens allemaal gemeenschappelijke 'caminokennissen' blijkt te hebben. 
Al met al dus weer een bijzondere dag met bijzondere ontmoetingen. Morgen verder richting Gargilesse.