Dag 40: Gargilesse - Saint-Germain-Beaupré

De wekker in mijn privé appartement gaat om 6.00 uur. Ik wil vandaag op tijd weer op de "Chemin" zijn.  Het is heerlijk buiten en het belooft een zeer warme dag te worden. De combinatie met het doel van vandaag, Saint-Germain-Beaupré, ruim 30 kilometer verderop, is misschien niet zo handig. Maar goed, we zullen zien hoe de scheen het houdt.
Meteen in het dorp kom ik langs het Maison George Sand. Die naam komt in deze buurt wel heel vaak voor. In La Châtre is er zelfs een heel museum aan gewijd. Ik had al een paar keer dezelfde afbeelding van een geschilderde vrouw gezien, en eerlijk gezegd dacht ik dat George Sand een kunstenaar was, met zijn beroemdste schilderij van die vrouw. Zijn muse wellicht. Een soort Mona Lisa, zal ik maar zeggen. Dirk heeft mij gisteren uit de droom geholpen. George Sand is een vrouw, of liever gezegd was een vrouw, want ze leefde in de negentiende eeuw. Het is een beroemde schrijfster en feministe avant la lettre. In haar leven heeft ze veel relaties en romances gehad. Eén ervan duurde negen jaar en was met de Poolse componist-pianist Frédéric Chopin. Waarschijnlijk zijn ze in deze omgeving actief geweest, want ook die naam komt hier veelvuldig voor op straatnaambordjes en op gebouwen.
Gisteren ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik met mijn T-Mobile abonnement onbeperkt muziek mag streamen. Ook met Spotify. Ik weet niet of Chopin in deze omgeving ook gewoond en/of gecomponeerd heeft, maar ik ga eens kijken hoe zijn muziek combineert met de omgeving die ik zie. En ik moet zeggen: heel goed! Het is fantastisch om door het met nevel bedekte landschap te lopen, met prachtige vergezichten, terwijl ik luister naar de pianosonates van Chopin. 
Vanaf Gargilesse is de route weer samengekomen met de variant die vanaf Vézelay noordelijker via Bourges loopt. Dus wellicht wordt het nu ook weer wat drukker met de medepelgrims. En ook vanaf Gargilesse loopt de route weer meer richting het zuiden. Ook al moet ik uiteindelijk toch ook naar het westen, het voelt alsof ik wat meer opschiet richting de Pyreneeën.
Rond 10 uur ben ik in Éguzon, waar ik bij de plaatselijke kruidenier mijn noodrantsoen weer aanvul. De bakker zit een stuk verderop, dus bij deze pauze geen pain au chocolat. Ik houd het bij een yoghurtje, een banaan en een paar chocoladekoekjes. Ook niet slecht, eerlijk gezegd. Ik rek mijn pauze een beetje op, omdat ik hoop dat ik de fietsmannen van gisteravond nog langs zie komen, maar helaas. Het geeft me wel de mogelijkheid om te bellen met de gite van vanavond, waarbij ik aangeef tussen 4 en 5 uur waarschijnlijk te arriveren. Pas om 11.00 uur ga ik weer verder, en dan moet ik nog ruim 20 kilometer, dus toch maar een beetje opschieten.
De volgende plaats waar ik even ga zitten is Crozant. De weg ernaartoe is mooi, want het ligt vlakbij een rivier, die diep in een vallei loopt. Maar Crozant zelf ligt dan weer bovenop de berg aan de andere kant van de rivier. Veel dalen en klimmen dus. Mijn scheenbeen houdt het behoorlijk goed, ondanks het uitdagende terrein. De keerzijde is, dat je mooie uitzichten hebt, dus daar geniet ik volop van.
De warmte vandaag is enorm, dus als ik een mooi pad langs de rivier loop pas ik een truc toe die ik vorig jaar bij de vierdaagse heb bedacht. Ik dompel een doek in het water van de rivier, knijp er een deel van het water uit, en dan klets ik die doek over mijn schaarsbehaarde schedel. Het is heerlijk verkoelend voor hoofd en nek en het duurt een tijd voor de zon al dat water eruit heeft gebrand. In La Chapelle is dat haar bijna gelukt, maar daar is weer een kraantje. Gelukkig vind ik er ook eerst een theetuin met een schaduwrijk terras waar de eigenaresse (from Edinburgh!!) niet alleen warme thee maar gelukkig ook koude cola schenkt. Eigenlijk wil ik nog ergens wat bier kopen, zodat ik bij aankomst niet onmiddellijk afhankelijk ben van de horeca, die in deze omgeving toch al erg schaars is. Een stukje verderop is een bakker met blikjes drinken in de etalage. Een zeer aantrekkelijke dame, met toch wel minstens vier tanden in haar mond, moet me teleurstellen, maar de buren verkopen het wel. Dat winkeltje had ik inderdaad niet gezien. Een leuke aziatische juffrouw die minstens 60 jaar jonger is dan haar buurvrouw, verkoopt het wel, maar alleen in flessen en dan in een sixpack bij elkaar. Nou heb ik best veel over voor een biertje na het lopen, maar dat is mij toch echt teveel gewicht. Dan moet ik toch maar vertrouwen op de gastvrijheid van de Franse horeca.
De laatste kilometers zijn zoals gebruikelijk weer zwaar. Pas vlak voor vijf uur kom ik na uiteindelijk meer dan 37 kilometer aan in Saint-Germain-Beaupré, waar een vriendelijke man mij meeneemt naar het huis van zijn grootouders. Die vermoedelijk niet meer leven, ik heb ze er althans niet aangetroffen. We lopen langs het restaurant waar ik kan eten, maar het ziet er nog dicht uit. Ook na het douchen en wassen van de kleding is het nog gesloten, ondanks dat het papier op de deur heel ruime openingstijden vermeldt. Gelukkig wil de eigenaar van gîte me ook wel wat van zijn biervoorraad verkopen en hij zal nog even bellen voor het restaurant. 
Rond 7 uur hoor ik inderdaad veel gepraat bij het restaurant tegenover. Na een biertje aan de bar vraag ik of ik er ook kan eten. Jawel, natuurlijk, maar dan moet ik even doorlopen naar het restaurant. Ik loop de gang door en kom in een enorme eetzaal, die geschikt is voor een aanzienlijk gezelschap. Er is een tafeltje vooraan met een bord erop en ik neem aan dat dat voor mij bestemd is. Het voorgerecht mag ik zelf opscheppen aan het saladebuffet, dat helemaal voor mij wordt opengezet. Het hoofdgerecht is een enorme varkenskotelet met een nog grotere hoeveelheid fusili. Zelfs ik krijg het niet allemaal op en dat mag in de krant. Terwijl ik nog zit uit te buiken komt er een enorme schaal kaas op tafel, waar ik voor de vorm een klein beetje van neem. En dan mag ik het dessert zelf gaan uitzoeken in de koelkast in de hoek van de zaal. Ik neem een nagerecht wat in het gezin Van Hulten een "vies toetje" zou worden genoemd. Maar het was echt wel lekker. Dit alles heb ik bovendien mogen wegspoelen met een aanzienlijke karaf rode wijn. Om het bacchanaal compleet te maken bestel ik bij het afrekenen nog een laatste biertje en dan moet ik helemaal 20 euro betalen. Je kunt dan wel wat zeggen over de openingstijden van de Franse horeca, maar de prijs-kwaliteitverhouding is hier toch bijzonder goed. Rond als een tonnetje rol ik in mijn bed, waar ik enigszins onrustig in slaap val.
 

https://www.relive.cc/view/1149931624