Dag 49: Périgueux - Le Bigot
2 september 2017 - Bourrou, Frankrijk
Ik ben weer eens als eerste uit mijn bed. De hospitaliers vragen altijd hoe laat je wilt ontbijten en ik heb gezegd om 7.00 uur. De anderen hebben blijkbaar minder haast om te vertrekken, dus die komen wat later. Voor ik daadwerkelijk de deur dichttrek zijn Fabienne en Corinne ook wakker, dus daar kan ik nog afscheid van nemen. De Franse dames waar ik gisteren mee in Sorges zat zijn klaar met hun tocht, dus die slapen blijkbaar een gat in de dag.
Mijn route wijkt vanaf vandaag even af van de meeste andere pelgrims: ik loop de variant via Bergerac. Die komt namelijk langs het vakantiehuis van mijn vriend en collega financieel planner Dick Kruyt. Bij hem mag ik vanavond logeren en morgen lopen we een dag samen. Ik kijk er erg naar uit.
In Périgueux is vandaag iets speciaals te doen. Onderweg naar het centrum zie ik veel heel oude auto's en op een plein dat ik over moet steken lijkt het wel of de bevrijding van de tweede wereldoorlog vannacht heeft plaatsgevonden. Er staan allemaal oude Amerikaanse legervoertuigen en er lopen soldaten rond in uniforms uit die tijd.
Ik heb geen tijd voor bevrijdingsfeestjes, dus ik loop door richting de kathedraal waar het vandaag markt is. Ik koop bananen bij een Franse madam, die me eerst voor een euro een enorme tros wil verkopen. Ik kan die met geen mogelijkheid allemaal op en ik moet ze wel allemaal meesjouwen, dus dat doe ik niet. Al dan niet gespeeld sjagrijnig scheept ze me af met twee banaantjes voor 50 cent.
Als ik de stad uitloop kom ik langs een parkje waar een hele rij boodschappenkarretjes in een rijtje staan. In het parkje hangen wat mensen rond. Dan zie ik dat het de poort is van de voedselbank waar ze blijkbaar op volgorde van hun boodschappenkarretje naar binnen mogen. Had ik nou toch die tros bananen maar meegenomen...
Het eerste stuk van de route gaat langs de rivier de Isle. Er hangt nog nevel boven het water. Dat geeft prachtige plaatjes. Vlak voordat de route via een pad omhoog het bos in loopt kom ik langs een huis met enorme pompoenen in de tuin. Ik maak de eigenaar complimenten. Hij doet het af met dat het alleen maar voer voor de dieren is, maar ik zie hem wel glimmen van trots.
Bij een kerk houd ik pauze. Eindelijk neem ik eens de tijd om het touwtje aan mijn Jacobsschelp te vervangen door het rood-wit-blauwe lintje dat ik bij mijn vertrek van Paul heb gekregen. Daar heb ik dan precies zeven weken voor nodig gehad.
Rond half vier kom ik in de buurt van Le Bigot, waar Dick 'woont'. Ik heb gisteren met Dick gekeken waar het ongeveer moet zijn en ik ga op het kaartje in mijn boekje af, met een driesprong bij Le Bigot. Ik kom bij een kruising die ongeveer op de locatie moet zijn, maar dat is geen driesprong en er is ook geen bordje met Le Bigot. Ik loop dus door tot de volgende kruising. Ook daar loop ik rechtdoor. Dan begin ik te twijfelen of ik wel goed zit, dus ik bel Dick. Uiteindelijk blijkt dat ik op de eerste kruising rechts had moeten gaan, dan had ik 100 meter verder Dick zien zitten. Had ik nou toch maar mijn navigatie-app erbij gebruikt.
We drinken wat op de ontmoeting en dan stelt Dick mij voor aan Hendrik en Annemarie, de eigenaren van het gebouw en terrein. Ze zijn druk bezig met het verbouwen van hun woonhuis. De slaapkamer van Isabelle is inmiddels prachtig gestuct. Met Dick wandel ik rond over het terrein dat zo groot is dat je er bij wijze van spreken kunt verdwalen. In het bos hebben de paarden beschutting gevonden tegen de zon. Het is er prachtig.
Na een douche komen Hendrik en Annemarie, en ook Jacqueline, een Nederlandse vriendin uit de buurt, een borrel drinken. Ze zijn erg geinteresseerd in mijn tocht, en ik in hun emigratie naar dit verre land. Hoewel... het is blijkbaar te lopen.
Er is in de buurt nog een ander feestje, dus Dick en ik blijven achter. Dick heeft heerlijk gekookt: eend in alle mogelijke vormen. Dat schijnt echt iets voor deze omgeving te zijn.
We praten uitgebreid bij over onze bezigheden, Rabobank, de VOFP, financiële planning en nog van alles meer. Het is lang geleden dat ik met behoorlijk wat wijn op pas ver na middernacht in bed duik. Gelukkig hoeven we morgen niet zo heel ver te lopen, dus we mogen een beetje uitslapen.
