Dag 50: Le Bigot - Campsegret
3 september 2017 - Campsegret, Frankrijk
Hoewel de wekker pas om negen uur staat, ben ik om half zeven al voor de eerste keer wakker. Gelukkig slaap ik weer in, en zo dommel ik door tot ik Dick in de andere kamer ook hoor. Het ontbijt is niet bepaald Frans. Gebakken eieren met spek en kaas, heerlijk! En de koffie nu eens niet in een enorme kom, zoals de Fransen bij het ontbijt altijd doen, maar gewoon in een kop. Tegen half elf zijn we klaar om te vertrekken.
Eerst moeten we terug zien te komen op de route van het boekje. Dick kent alle wegen hier op zijn duimpje, want hij heeft met zijn Landrover alles uit en te na verkend. De "chemin rural" waarover hij met zijn Laro heeft gereden is sindsdien toch al weer aardig dichtgegroeid, dus we moeten ons af en toe een weg banen, maar uiteindelijk komen we weer op de verharde weg. Het is zondag, dus het is erg rustig. Voor wandelaars is dat niet vervelend. In Pont-Saint-Mamet is zowaar een winkel open en ze hebben er een koffieautomaat. Dat is dus een heerlijk 'second breakfast' met koffie aan de picknicktafel om de hoek. We lopen een mooie route door de bossen. Bij een watertje zie ik twee beesten wegschieten. Ik denk dat het bevers zijn.
Verderop langs de route zien we een afgezet stuk gras met een windvaan, en een soort loods tussen grote bergen zand. Het lijkt zo'n soort vliegveld als in Zuid-Amerika door de drugsmafia wordt gebruikt. Later horen we dat het het prive vliegveld is van een rijke man in de buurt. Hij vliegt er met kleine vliegtuigen en ultralight vliegtuigen.
De etappe van vandaag gaat naar Campsegret, of eigenlijk naar een gîte die nog ruim twee kilometer voor Campsegret ligt. Rond half twee zijn we al op een steenworp afstand van deze gîte. We besluiten om niet rechtstreeks naar de gîte te gaan, maar om de route te blijven volgen tot Campsegret en dan vandaar terug te lopen via een andere weg. Bij de kerk van Campsegret zet ik mijn teller stil, maar we lopen daarna nog wel ongeveer drie kilometer: eerst in het dorp op zoek naar een terras (tevergeefs!) en daarna dus via de weg naar de gîte.
De gîte is van de Belgische Patrick en Els. Zij zijn geëmigreerd naar Frankrijk en Patrick heeft een kapsalon in Villamblard. Dick laat daar zijn haar knippen en al pratend is het idee ontstaan om naar hun huis te lopen. We worden hartelijk ontvangen door Patrick. Els en hun zoon Lambert zijn nog onderweg met de trein uit België en die komen pas in de loop van de avond thuis. Patrick moest dus koken en dat heeft hij met verve gedaan. Maar voor het eten plons ik eerst nog even in het zwembad. Wat een luxe! Het lijkt wel vakantie.
We krijgen tomatensoep van tomaten uit eigen tuin en daarna een Vlaamse specialiteit: een stoofpot met allerlei heerlijke ingrediënten.
Na het eten ontstaan er enorm diepgaande gesprekken over de inzichten die ik heb opgedaan tijdens de camino, gecombineerd met de theorieën van Eckhardt Tolle en zen meditatie. Patrick blijkt naast kapper en kok ook nog filosoof te zijn. Het is een fantastische avond.
Om een tipje van de sluier op te lichten: als je maandenlang met slechts weinig spullen in een rugzak door Europa sjouwt kom je tot de ontdekking dat je ook zonder spullen (en misschien wel juist zonder spullen) heel gelukkig kunt zijn. Het meest waardevolle dat je volgens mij hebt als mens is je tijd en aandacht. Je kunt elke minuut maar een keer besteden en je weet niet hoeveel je er nog hebt. Drie maanden van mijn leven besteden aan deze pelgrimstocht voor mezelf is dus het grootste kado dat ik mezelf ooit in mijn leven heb gegeven. Ik hoop na mijn tocht wat bewuster met deze waardevolle tijd om te gaan.
Het is al donker als Patrick zijn Els en Lambert moet gaan ophalen van het station en als Dick weer vertrekt naar Le Bigot. De tijd voor de kennismaking met Els is helaas maar kort, want morgen moeten we vroeg weer op. Ik ga heerlijk slapen in mijn prachtige slaapkamer.
Ben weer benieuwd naar het vervolg!