Dag 79: Mansilla de las Mulas - León

In de keuken van de albergue ontmoet ik Christina uit Portland Oregon. Christina is een beetje sjagrijnig, want ze had gisteren het eten dat ze nog over had in de koelkast gezet om het vandaag als ontbijt te eten. Maar iemand heeft enthousiast alle bederfelijke etenswaren uit de koelkast weggegooid. Mijn spullen liggen er gelukkig nog wel.
Op de tafel staat nog een groot rek vol eieren. Gisteren in de supermarkt heb ik gezocht naar doosjes met 6 eieren, maar ze hadden er alleen maar van die heel grote treeën. Waarschijnlijk heeft iemand die dan maar meegenomen omdat ze eieren nodig hadden voor het eten, en de niet gebruikte eieren laten staan. Hoe dan ook, Christina heeft in haar sjagrijnige bui een aantal van die eieren gekookt, maar eigenlijk teveel. Ik krijg er dus ook een. Lekker!
Na een stevig ontbijt ga ik op weg. In het donker. Het is van hier ongeveer twintig kilometer naar León en ik hoop er rond de middag te zijn. Ergens begin van de middag komt Rianne aan op het busstation en dan wil ik daar zeker zijn. Het eerste stuk is voor een groot deel langs een autoweg. Het is een beetje saai lopen. Bij Villamoros de Mansilla is een café/restaurant. Ik word enthousiast begroet door Anaïs, die daar al zit. Ik twijfel heel even, maar ik besluit door te lopen. Na het stevige ontbijt is het nu eigenlijk nog te snel. 
De opkomende zon zorgt weer voor magisch licht. Na Villarente wordt de route mooier, totdat ik na nog een flinke klim over de Alto del Portillo de voorsteden van León bereik. Bij Villarente haal ik John en Maria weer in, die zoals vaak gezellig hand in hand over de weg wiebelen. Pas in de bebouwde kom van León is er de eerstvolgende mogelijkheid om koffie te drinken. Ik steek de straat over en ga op het terras zitten. Daar maak ik kennis met Ton en Annie uit de omgeving van Rotterdam. Aan de overkant van de straat passeert een onafgebroken stroom van pelgrims. Als ik het oranje shirt en kale hoofd van Frédéric ontwaar roep ik hem. Ook hij sluit aan op ons terras. 
Na de koffie het tijd voor de laatste etappe. Vlak voor een brug de stad in heeft het Spaanse Rode Kruis een tentje staan. Ik denk dat het weer een geldinzamelactie is of zoiets. Dus ik probeer eerst met een omtrekkende beweging deze mensen te ontwijken. Maar dat laten ze niet gebeuren en ik word dus toch meegenomen naar het tafeltje. Het blijkt meer een soort pelgrimsinformatiestand te zijn. Een allervriendelijkste vrijwilligster geeft me een plattegrond en vertelt waar de voor mij op dit moment belangrijkste plekken te vinden zijn: het busstation en de parador. Met de plattegrond in de hand, een snoepje in mijn mond en een glimlach op mijn gezicht wandel ik de stad in. Zo zie je maar weer: het is niet altijd wat je het eerst denkt.
Hoewel er tijd genoeg is ga ik niet eerst de stad in, maar loop ik rechtstreeks naar het busstation. Al moet ik daar dan wel wat langer wachten, ik wil de stad graag met Rianne gaan ontdekken. Uiteindelijk blijkt de bus nog ruim een uur vertraging te hebben, dus ik breng een paar uur door op en rond het busstation. Maar het is het wachten allemaal waard als ik uiteindelijk Rianne na ruim zes weken weer in mijn armen kan sluiten.
We gaan meteen naar de parador om onze luxe kado-hotelkamer te gaan bekijken en onze rugzakken te kunnen afleggen. Na het inchecken, douchen en nog zo wat van die dingen gaan we de stad in voor een biertje met calamares. 
We wisselen terrassen af met rondkijken in de stad en het ontmoeten van vele bekenden. Ook hier is het weer bijzonder om in een vreemde stad rond te lopen en toch zoveel mensen te kennen. Voor mij dan tenminste. Rianne moet welhaast gek worden van alle namen en gezichten van mijn collega pelgrims. En iedereen is even enthousiast om Rianne te ontmoeten.
De audiorondleiding door de kathedraal is door hetzelfde bedrijf gemaakt als die in Burgos. Maar het Nederlandse commentaar is hier zo mogelijk nog meer over de top dan daar. En vaak op dezelfde vreemde manier ingesproken, met vreemde klemtonen. Maar ook deze kathedraal is weer erg mooi, vooral de gebrandschilderde ramen zijn hier prachtig.
We eten heerlijke tapas op het terras en hebben natuurlijk veel bij te praten. Als we net vertrekken lopen we John en Amy tegen het lijf. Ze blijken al een dag eerder dan gepland in León te zijn en ook al in de parador te slapen. Ze wilden ons alleen nog niet ontmoeten, want ze wilden ons 20-jarig huwelijksfeestje voor ons zelf laten. Ze hebben dus steeds door de gangen geslopen in de hoop dat ze ons niet zouden tegenkomen. En nu lopen we elkaar hier onverwacht in de stad tegen het lijf. Rianne maakt heel snel even kennis, maar dan gaan ze weer door. Wij drinken bij een Ierse pub nog een glaasje whiskey op ons huwelijksjubileum en gaan dan terug naar het hotel om lekker te gaan slapen.  
 

https://www.relive.cc/view/1212411153