Dag 7: Neerlinter - Noville-sur-Mehaigne

De trein komt op stoom! Dat kan komen door de halve rustdag van gisteren. Of door de enorme berg brandstof die Jos erin heeft gekieperd. Of doordat de route vandaag over een oude spoorbaan gaat. Hoe dan ook, het loopt als een trein. 
In het begin van de dag pluk ik een korenaar en begin tijdens het wandelen een voor een de graankorrels eruit te pulken. Dit klusje vraagt veel aandacht. Zoveel zelfs, dat ik de afslag naar de "spoorbaan" mis. Met een flinke omweg kom ik er toch op en dan gaat het alsmaar rechtuit op een mooi geasfalteerd pad. 
Voor het eerst besluit ik mijn oortjes in te doen en muziek op te zetten. Het tempo past zich vanzelf aan op de muziek. Bij "Fortress around your heart" van Sting gebeurt het. Vanuit het niets krijg ik een enorme huilbui. Van blijdschap dan wel. Dat muziek emoties kan triggeren wist ik wel, maar zo heftig heb ik het eerder nog niet meegemaakt. 
Even verderop staat een vrouw in de berm iets te plukken. Het blijkt te gaan om de bloemetjes van het Sint-Janskruid, waar ze dan weer Sint-Jansolie van maakt. Deze rode olie is een soort wondermiddel, zegt ze. Prachtig, dit soort ontmoetingen. 
Even voorbij Hoegaarden (ik zie het bier alleen van een afstandje) is de taalgrens. Dat blijft een bijzonder fenomeen. Als je van Nederland naar Duitsland gaat, dan is er ook een taalgrens, maar ik heb toch het gevoel dat de Nederlanders in de grensstreek ook wel Duits spreken en andersom. Hier niet of nauwelijks. Van het ene moment op het andere zijn alle aanduidingen in het Frans, zegt iedereen bonjour, en als je in het Nederlands een vraag stelt kijken ze je aan alsof je van een andere planeet komt. Heel vreemd. 
Al rond een uur of een heb ik bijna 24 km afgelegd en nader ik Jodoigne (Geldenaken). Ik heb voor vanavond een slaapplaats geregeld vlakbij Eghezée en voor mijn gevoel is dat nog ongeveer 10 km. Tijd genoeg dus.
Jodoigne is een beetje vergane glorie, vind ik. De Grand Place staat vol met auto's en kent op een kroeg na alleen maar afgebladderde huizen en huizen 'onder constructie'. Als ik na lunch en koffie de andere kant het stadje weer uit wandel ziet het er daar wel mooier uit. 
Terug op de oude spoorbaan blijk ik nog meer dan tien kilometer voor de boeg te hebben. Met de omloopkilometers in Jodoigne kom ik dan tegen de 40 uit. 
Pas rond half zes arriveer ik bij mijn logeeradres. Ik word hartelijk ontvangen door Anne en haar man Emmanuel, ook wel Manu. Ze hadden een afspraak om vanavond bij hun overburen op bezoek te gaan, maar door mijn komst is dat plan veranderd. De overburen (Luc en Edith, consequent aangesproken met "Gros et Grosse") komen eten en ik mag aanschuiven. Wat een gastvrijheid! Anne heeft zich uitgesloofd om een maaltijd te creëren van de groenten uit de tuin. We eten heerlijke gerechten van snijbiet, rode biet, courgette en coeur-de-boeuf-tomaten.  Daarna stellen ze voor om een spelletje te doen. Blijkbaar reageer ik niet al te enthousiast als ze beginnen over Les Colons de Catan, dus ze komen met een eenvoudiger (en waarschijnlijk korter) kaartspel. In het oefenrondje snap ik het al, dus moeilijk is het inderdaad niet. Grosse verliest het spel en moet een "gage" doen. Ze kan zo snel niets bedenken, dus dat hou ik nog tegoed (misschien op youtube?). De gastvrijheid gaat zelfs zover dat ik word  uitgenodigd voor het feest omdat Anne en Manu samen 100 worden dit jaar. Allemaal bouwjaar 1967! Het is in september en ik beloof te overwegen op en neer te vliegen. Tevreden ga ik slapen op de prachtig verbouwde zolderverdieping van hun monumentale huis. 
 

https://www.relive.cc/view/1096094408